Iza Małecka

Pokochać Cię tak po prostu że nie potrzeba słów wierzyć że Ty też tak kochasz świat kiedy milczysz cóż jednak znaczy jedno kocham w ogromie wszechświata Wobec twojego milczenia ginę pośród gwiazd i tylko księżyc z ciemnej dali patrzy na mnie a ja czekam że powierzy mi swoją wielką tajemnicę

Rozetnij gałązkę bólu cierpki smak goryczy nie da się uleczyć cięciem kreślisz zarys nowego życia jego drzewo nie jest z ran stworzone może wierzysz że uda się je posklejać ciało nie goi się tak szybko czemu więc zostawiasz tylko martwe powieki

Przychodzi niespodzianie z pierwszym podmuchem ciepłego wiatru który owinął korony drzew dziwną tajemnicą śpiewem skowronka przebił martwa ciszę ukołysał rytmem pulsujące w skale źródło przemożnym echem odbił się od ściany lasu zakołysał stawem dodał skrzydeł skradającej się na palcach młodej wiośnie co na drzewach obudziła zaraz nieskromne pąki potem zieleń zachłannie zajęła całą przestrzeń morze zieleni jak wszechogarniasz sobą moje słabe serce

Wieczorami kiedy światło i sens zlewa się w jedno kiedy wyjaśniam zagadki wszechświata czuję się lepiej i zaczynam rozumieć siebie układam poplątane ciągi zdarzeń w lepszą przyszłość zyskuję pewność że życie jest czekaniem darowaniem chwil niepewnym dniom w świetle wieczornych lamp traceniem lat w uporze trwania z wątłą nadzieją że coś po nas zostanie