Marian Tczewski

Boje się zamknąć oczy Bo wciąż jesteś pod powieką Boje się bezsennych nocy I nie wyzdrowieje dzięki lekom Jeszcze bardziej przeraża sen Bo dobrze wiem, kogo spotkam Jesteś trucizną, a zastępowałaś tlen Tak boleśnie gorzką, jak byłaś słodka W moich nierealnych marzeniach Wciąż coraz piękniejsza Choć nie zrzucasz odzienia Ja nie mogę przestać Z resztek kwitnącego ogrodu Pozostało zrywać chwasty A kwaśny gnicia odór Zabija każdy zapach, każdy

Boje się zamknąć oczy Bo wciąż jesteś pod powieką Boje się bezsennych nocy I nie wyzdrowieje dzięki lekom Jeszcze bardziej przeraża sen Bo dobrze wiem, kogo spotkam Jesteś trucizną, a zastępowałaś tlen Tak boleśnie gorzką, jak byłaś słodka W moich nierealnych marzeniach Wciąż coraz piękniejsza Choć nie zrzucasz odzienia Ja nie mogę przestać Z resztek kwitnącego ogrodu Pozostało zrywać chwasty A kwaśny gnicia odór Zabija każdy zapach, każdy