Aneta_Springer

Ból jest melancholią Bardziej smutkiem lub tęsknotą Ma kształt duszy Pełen tego co nie wypowiedziane Snuje się niczym dym papierosa Aż zapadam się w nim Zapominam Myślę o kondycji człowieka W tle Billie śpiewa że jest głupcem miłości I wierzę jej Wierzę sobie

Bestia w końcu dotarła do Betlejem Jakieś milion zachodów słońca i ckliwych piosenek później Świat ani drgnie Piję lekarstwo na kaca Sprawdzam twardość męskich podbrzuszy Zapełniam pokój książkami i stertą mądrości życiowych Zbawienie nie nadchodzi Miałam być kroplą w bursztynie Czuję się taka zmęczona

Będziemy wspominać dobre złe czasy Z nadzieją trzymać się jutra Wódka od święta Nóż zakopany głęboko Albo nie Jeden na odwagę Przeszłość szlag trafił Jutro i przyszłe pokolenia Chuj mnie obchodzą Jeszcze trochę i będę tańczyć na wietrze Grosik w pudełku

Strach wykluwa się powoli Wilki czekają na granicy Przysypał nas śnieg I cisza Nadchodzi samotność Która zmusza do myślenia A nie do smutku Aż rozliczymy się ze świata Ze słów niewypowiedzianych

Dziękuję za wszystkie opinie. Jeśli chodzi o tytuły, to zawsze mam z tym problem więc staram się nie wysilać. I zdecydowanie nie chodzi tu o żaden trójkąt miłosny, ale fascynujące jest czytanie interpretacji.

Najbardziej lubię cię tuż przed nadejściem nocy Wtedy stajesz się trochę jak ja Bardziej smutny Bardziej samotny Obsesyjnie zakochany w słowach Zapraszasz Piękno na kolana Patrzę na naszą trójkę Tak jest dobrze tak być powinno Osty i krawędzie

Nadchodzi noc I boję się jej Noc kłamie Pustka snuje się między nami Niewiele mamy do powiedzenia Zbyt wiele Jeszcze się przyjaźnimy Trochę kochamy Między małymi kłamstwami Opowiadamy historie Jak życ długo i szczęśliwie Mogłabym rozszczepić nas na dwoje I patrzeć jak ten dom płonie Albo spróbować jeszcze raz

Najwięcej czasu pochłania mi strach Boję się życia I śmierci I raka też się boję Przerażeniem napawa mnie fakt Starzenia się Ale również świadomość Bycia dzieckiem w ciele kobiety Że nic już mnie nie czeka A jeśli przyjdzie to będzie czymś Na kształt piekła Obawiam się miłości która jest I tego, że inna mogłaby być lepsza Najbardziej boję się o nas Kiedy pęknie urna A my nie pozostawimy żadnych śladów Zapatrzeni w gwiaździste niebo Wsłuchani we własną muzykę Niknące odgłosy wieczności

Próbowałam stworzyć coś zabawnego Bez martwych ptaków na horyzoncie Skrzywionych ust Niepokojących spraw Ale co począć Kaloryfer zimny i kawa wystygła Jesień włazi z butami z każdej strony Noc o barwie bazaltu Niespokojnie szepcze o ukrytych drogach Którymi powinnam podążyć Mój miły obraca się w kamień Zaklęty przez własnego chochlika Jego imię prawie czterdzieści i cztery Ale wciąż trochę mu brakuje Do pełni szczęścia Jutro Znowu będę poetką Owcą noszącą skóre wilka Opisującą wszechświat spod przymkniętych oczu Słuchającą jak gwiazdy śmieją się ze mnie

Teraz będziemy słuchać ckliwych piosenek o miłości Wprawimy się w słowach niewypowiedzianych Może uronimy łzę lub dwie Nad zmarnowaną młodością Wiecznym wiekiem średnim Oto bohaterstwo na miarę naszych czasów Wsławić się w mazgajstwie To co proste nazwać głupim To co wieczne mianować staroświeckim Romantycznośc mylić z chamstwem Szukać pereł w kupie gnoju

Już tyle czasu cię szukam Czasami jesteś tuż tuż Widzę cię kątem oka I wyczuwam ten nieznaczny ruch za plecami Innym razem jesteś strudzonym wędrowcem Lub starym prorokiem Wieszczysz w hyde parku i nikt cię nie słucha Ale ja wiem Dzień sądu i tak nadejdzie Czy tego chcemy czy nie Tylko łagodnie się uśmiechniesz Bez przepraszania Zbawienie jest dla wszystkich

Polej jeszcze jacka barman Wieszczę nam długie i nudne życie Które bedziemy nazywać bytem i skończonością Tak naprawdę wszyscy jesteśmy martwi I nic nigdy się nie kończy Byliśmy tutaj już tysiąc razy Pieprząc o tym samym gównie To jedno jest pewne I może jeszcze obietnica niespełnienia Ciągła pogoń za spojrzeniem i gestem Który tym razem nas zbawi Ostatecznie i bez bólu Jakiś potwór czai sie poza wiecznością

czego w końcu nie rozumiesz przecież wszystko miało uskrzydlać i być takie niesamowite aż chciałoby się to opisać słowami które nie przychodzą od razu do głowy ale powoli zalegają w zakamarkach duszy lub inych oklepanych miejscach słowa proroka nie miały znaczenia skoro sam nie był wybrańcem ani nawet jednym z trójki ulubieńców boga lub jednej z jego wersji dom powoli znikał pod wszechobecną trawą w innym życiu byłam poetką

Za dnia Spoglądam na zasnuty horyzont Kiedyś widziałam tam koniec drogi Wydawał się świecić I wołał do mnie Nocą marzę o umieraniu Powoli, ale bez bólu Wsłuchuję się w ciało Które kłamie Mówi: jeszcze trochę Wytrzymasz jeszcze trochę Zanim pęknie ci serce

W dolinie zła Czas przystanął w miejscu Martwe ptaki (Które nie wiedzą nawet o tym, że są martwe) Próbują śpiewać stara melodię Tę smutną pieśń głupców Którzy wierzyli w niebo Jesteśmy tutaj jeden dzień Tysiąc lat Nigdy nie pogodzeni z losem Myśleliśmy, że mamy przed sobą tyle Historii do stworzenia Opowieści do zapisania Teraz nasze palce są skostniałe Oczy ślepe Wciąż wędrujemy Nie wiedząc po co Ścigani śmiechem starca Który przecież nie istnieje

XII. Jeśli umrę teraz Nie zamykajcie mi ust Nie mam nic do stracenia Mogę z was szydzić Mogę was nienawidzieć Mogę napluć w wasze gęby Cokolwiek Co zmusi was do myślenia „Miarą miłości jest jej utrata"

Jest gdzieś miejsce Dotknięte darem niepamięci Wyłaniające się z mrocznej połowy księżyca Wszystkie winy zostaną przebaczone i zapomniane Wszelkie ślady zatarte Będziemy tylko sobą Któż mógłby istnieć bez zła

Tej nocy Jestem smutna Najsmutniejsza ze wszystkich Zmęczona czekaniem na ciebie Zmęczona czekaniem na coś Pielęgnuje pustkę we mnie Jak wszyscy święcie ufam Że to poszukiwanie siebie A nigdy mnie nie było Tak naprawdę Wierze we wszystkie opowieści Licząc że jedna z nich będzie moją Że moje prawdy okażą się słuszne Wobec innych prawd Garść prochu nad wiecznością Jałowe ciało ponad własną duszą Niebo gwiaździste nade mną

Leżę martwa w tym pokoju Papieros prawie zgasł Nic nie zostało do powiedzenia Zużyte atrybuty naszej miłości Ulatują z ostatnimi oddechami Czekamy na przyjście nocy Niech wygładzi fałdy dnia Niech oddali zwątpienie Niech nauczy nas obojętności