Srebrny Wilk

Wilk Veto Instynkt Chociaż organizm cherlawy, W sercu instynkt wielki śpi, We mnie wciąż zew natury gra. Rezygnuje z fantastyki, Duchów, demonów i wiedźm, Teraz wbiegam na pola, lasy i brzegi rzek, Teraz ujrzycie wy wszyscy, wilczy charakter i zew. Wdzieram się ze swym skowytem do waszych umysłów i serc, Chce obudzić w was siłę i radości głos, Lecz odpowiada cisza, ona jest jak w serce cios. W mej głowie rodzi się pytanie, czy na świecie są wilki młode? Czy już tylko salonowe psy? Czy są gdzieś pasjonaci? Czy już tylko tępe kundle, co wysoko noszą łby?

Widzieliście młodzieńcy piękno Co swym światłem na kolana rzucić Potrafi? Nie! Ja odpowiadam wam głośno i przenikliwe spojrzenie na was rzucam. Widzieliście gwiazdę co za dnia pełnym blaskiem onieśmiela młodzieńców? Nie! I ja wam powiadam nie zobaczycie nigdy jej tak jak ja ją widzę. Czy słyszeliście kiedyś młodzieńcy głos jakoby szelest liści w porannej rosie skąpanych? Nie! Boś cie głusi na poezje, na piękno prawdziwe ślepi jesteście. Dlaczego wyklinam tak? O kim jest tu mowa? Kto serce moje gestem prostym obudzić potrafi? Kim jest ta dla której poezja we mnie śpiewa? Pytań tyle w wielu głowach się rodzi. Odpowiedź znam tylko ja. Włosy wiatrem ma zmierzwione Oto w jej ustach poezja W jej oczach magia która wilka kiedyś więzami spętała Oto jej obraz miałem nieraz przed oczami zwłaszcza wtedy kiedy zajmowałem się wierszami Ona dla mnie jak sen piękna, jak marzenie wieczna, Oto ta przed którą pokłonić bym się mógł jak pokorny sługa Oto dziewczyna wielkiej poezji godna.