Zuzanna Skiba

Nie wiem czy istniejesz. Oko. Punkt wszechświata. Piszesz. Ale czy szczere są słowa płynące przez kabel wirtualnych uczuć? Zostawiasz wiadomości, które myśl niewidzialna i głębia kudłata burzy. Zapominasz o tym co dzieli, o latach podczas których żyłeś, nie mając świadomości tego co stać się może a co się dzieje. Dojrzałość sprawia, że muzyka się rodzi, że struna szaleje. A gdzie dbałość o szczegóły? O drobne punkty, które słowa wyświetlone na ekranie monitora rzucają w archiwalne strony zapomnienia? Ich nie ma. Choć tak naturalne potrzebne aby pozostawić wspomnienia. Wchodząc na te strone nie spodziewałam sie ze ludzie tutaj prezentują tak wysoki poziom. Przeraza mnie to. Jako 17-latka chyba nie jestem jeszcze dość dojrzała, aby tu gościć.

Jej dłonie wiernie po torsie krążyły. Usta w milczeniu wyrażały uczucia. Wśród cichej melodii krew dudniła w żyły. Jej ciało nie czuło bolesnego kłucia. Drżała jak kłosy o słońca brzasku. Krople miłości spływały jej na skronie. Wśród białej pościeli o księżyca blasku Ich ciała w ogromną jedność splecione. On z zachwytem unosił jej wiotkie ciało. Jego silne ręce w rytm tanga się wiły. Był panem wszechświata i tak już zostało, Gdy ona rozkosznie opadła z siły. Zasnęli połączeni o blasku księżyca, A kropla miłości spłynęła jej na lica.