Darek Narcyz

W samotności życie swoje skończę. Bo gdy już w przepaść zapomnienia skoczę, nikt nie wspomni choć na chwilę o mnie. Dlatego teraz tak wielki ból rodzi się we mnie! Całe życie idę sam, Na swojej drodze różnych ludzi spotykam. Często krzyczę, wołam, lecz długo tak nie zdołam. Proszę o dobre słowo, wsparcie, Jednak nikt nie poświęci chwili dla mnie. Nikt nie zatrzyma się na sekundę, dwie, bo każdy w swoja stronę biegnie, Nikt nikogo nie zauważa, Nikt nikomu nie pomoże, dlatego znowu krzyczę: -Boże! Jesteś, czy Cię nie ma może? Życie w samotności boli. Jednak śmierć je wreszcie uspokoi! Odnalazłem w sobie tę siłę, o odwagę się modliłem, Ten zły zwycięża? Kończy się mój ciężar? Żegnam, wołam, bo dłużej już nie zdołam...

Patrzę na swe odbicie, Przestać patrzeć nie mogę. Wady…- Nie mam wad! Żadnych w odbiciu swym nie widzę. Uśmiech na twarzy, To coś w oczach, Coś, co pomaga. (Maski, nie zakładam?) Ta postać, co patrzy, W swą duszę spogląda. Widzi tylko siebie, Siebie tylko uważa. (Wad u siebie nie zauważa!) Ta postać, co patrzy, Lustrzanym wzrokiem- ideał. Czy ona czuje? Czy ona marzy? Ona tylko patrzy, Przypomina, że jestem. Wiem, co to znaczy czuć, Mam marzenia! Ideał niczym Ten Biały Kwiat, To złudzenie! Ja jestem, ale… Jaki jestem? Powiedz. Znasz mnie już tyle, że nie jeden z Tych Białych Kwiatów zdążył zwiędnąć, nie jeden się narodził. Powiedz. Jestem Tym Białym Kwiatem? Jeżeli on jest bez wad, Jeżeli on nie nosi żadnej skazy, Czy nie warto być Tym Białym Kwiatem? (I być dla siebie całym światem?) P.S. Lustereczko powiedz, proszę Cię, -Dlaczego tak łatwo w samouwielbieniu zapomnieć się?