Pan Kresowy

mhm... winszuję błyskotliwej uwagi....

Ukołysan melodyją grzmotów Pieśnija to potęgi! Gdy w taraban podniebny uderzyć jest gotów Czeźnijcie me słowa i księgi! Niebo smugami rozkreślone w wszech mierze Z smoły czarnej zagotowało chmury Człek za wielkiego tak się bierze Choć prędzej co ucieka w swe mury Strach li pokazać, słabości Człowieczego jestestwa Od myśli swych po miałkie kości Na których swe stawi królestwa Ogłuszon i ślepy on ci, tak mały Pan świata z własnej łaski Leży tam on w błocie, struchlały! Bijmy! Bijmy mu oklaski! Nażarłszy się pychy, zatchnął się dumą Z fekaliów własnego człowieczeństwa Powstał i upadł na fundamenty co runą W spłacie samoistnego przekleństwa. 15 sierpień 2008r. Burza, Noc.

Gdy dane dotknąć mi było Twych skroni Z tęsknoty po stokroć skonałem Ogromem duszy swej i ciałem By miękki poczuć dotyk Twych dłoni I faunów rzewnie na lirach zagrzmiały zastępy Ziemia na niebo wstąpiła, a na nią runęły niebiosa W brylant zmieniona rzęs cnych twoich rosa Mgłą Rubinu okrytym! Jam Tobą Przeklęty! Muzyko najsłodsza! Uśmiechów perliste Twych tony Czynią serce jaskrawo me gorejącym Myśli mej ugasić nie zda lodem potok rwący! W duszy poety przetrwasz Ty eony! Myśl w głąb się wdziera lodowego siłą Tytana By z kokonu w słów się przeobrazić oblicze Naturę chwalić by Człeka! Pragnienia dziewicze! Mną Tyś i potęgą! Poezjo kochana! 9 luty 2008r. 14:20, Sejny