sawuarwiwru

Wezme to pod uwage - tak właśnie czulem... pierwsza zwrotka jest poprostu, tym naglym błyskiem inwencji, który zapisałem sobie na karteczce - reszte. dopracuje w najbliższym czasie. Dziękuje za krytyczną opinię.

czym życie jest bez pointy? jak rzekł poeta - bytem bez duszy kaprysem dnia i przyszłości czemu myśl, uczucie wypiera? jak rzekł człowiek - bo rządzi władca rzeczywistości i czasu wszystko się zmienia... biegnie to ja -będe i jestem choć los targa chwilą gdy ta przemija

W promieniach Sahary mieni się złoto piękno prawdaziwe jak widok oazy Tlij się pragnienie! Tliji się tęsknoto Diamencie najdroższy bez żadnej skazy! Błyszczące włosy jak piasek na wietrze Oczy, spojrzenie-żyć nie umierać! Sam uśmiech zmienia wszystko na lepsze Tyś cała mi dech z piersi wydzierasz Słowa to istna dla zmysłów melodia Wspomnienie słodyczą od środka rozpala Wiem - to uczucie rozsądku parodia Tęsknota!!! prawdziwa miłości kara

Moim zdaniem nieoszlifowany (czyt. nie skażony) wiersz to najczystsza metafora twoich uczuć, myśli, refleksji na temat świata. Nie powinnaś go wogóle zmieniać jeżeli uważasz, że oddaje on to co chciałaś przekazać czytelnikowi - słowa same w sobie mają poruszać, a nie za pomocą korekty. To jest moje zdanie...

To nie jest sztuczny - plastikowy patos, tylko raczej wstrząśnięty stan ducha. Przenika przez niego ogrom i przytłoczenie, potęga i słabość po prostu skrajne uczucia, które szarpią każdego człowieka. Ten wiersz to metafora moich myśli w chwili ngdy go pisałem i tyle!

Rzeka marzeń pośród szczątków życiem buzuje Słowo w walce z uczuciem rodzi ład nowy Harmonia chaosu świat swój buduje Wnętrze przeklęte,jak dźwięk ludzkiej mowy Klnij się na wieki siło kazania - pełna ludzkiej goryczy Tchnij marne istnienie w oczekiwania nadzieji pełnej słodyczy Trwaj dniu ostatni w gajach duszą zewsząd porosłych Uwolnij z milczenia prawdę- byt zródeł potoków doniosłych Paruje wraz z tobą kroplo suchoty Niegdyś barwnie pachnąca naturo Słuchać pukania, niewoli stukoty Odejdź ze mną przeszłości brawuro...