Joanna Szwaja

ociemniała samopas w dolinie szeptu gładzona krzykiem boi sie mocy średniowiecznej modlitwy zostawiająca przykrą plamę na poszewce serca otulona pierzyną wspomnień opuszcza zasłony powiek strąca świat za sobą w mrok

nie banalne ujęcie tego tematu

chcę wierzyć w tę noc w dotyku smak w zapach spojrzenia w sens i powiek zamykanych- i uchylania ust do zachłyśnięcia się powietrzem podaj swą dłoń dotknij mego ciała pocałuj wnętrze dłoni zdradź swą duszę w ogniu naszych ciał