DarkUsagi

Hm... to nie jest osąd tylko opis... świata prze zemnie widzianego. Fragment "nie widzą jeszcze że same zdążają już ku zagładzie ciągnąc nas ze sobą" opisuje aktualne to co się dzieje tzn. za dążenie do zysku korporacji płacą na razie najbiedniejsi a w przyszłości i my zapłaci pewną cenę, a może już ją płacimy nie wiedząc o tym ?

Reguły, zasady i prawa to tylko iluzja którą stworzył człowiek, Aby móc zapanować nad niepojętym dla niego światem, Aby móc wyznaczyć granice tego świata, Aby móc opisać niezrozumiałe, Jedyne co daje im rację bytu to ludzka wiara, Niezależnie czy jesteś naukowcem czy też klechom, Niezależnie czy wierzysz w biblie czy też w naukę, Łączy was wiara w pewne rzeczy mimo że odmienne. (różne zakończenia) Czy wiara w to co widzimy i słyszymy jest prawdą ? W poznaniu ogranicza nas własny umysł, dostrzegamy tak wiele a zarazem tak mało.

Wielkie korporacje Dinozaury minionej ery, ciągle żyją zaślepione blaskiem swej pustej chwały, nie widzą jeszcze że same zdążają już ku zagładzie, mimo tego nadal z rozmysłem niszczą wszystko na swej drodze, pozostawiając po sobie pustkę, tam gdzie niegdyś kwitło życie. I druga wersja. Wielkie korporacje Dinozaury minionej ery ciągle żyją zaślepione blaskiem swej pustej chwały nie widzą jeszcze że same zdążają już ku zagładzie ciągnąc nas ze sobą mimo tego nadal z rozmysłem niszczą wszystko na swej drodze pozostawiając po sobie pustkę i zmieszane ze sobą, truchła ludzi i zwierząt, tam gdzie niegdyś kwitło życie.

To prawda - po prostu zaklęcie części swych uczuć w litery - pomaga uśmierzyć ból.

Wielokrotnie go zmieniałem, szlifowałem ale nadal czuje niedosyt - brakuje mu jeszcze czegoś aby stał się lśniącym klejnotem.

To tylko zapis jednego zdarzenia z mego życia.

Potrzebuję cię gdyż, nie daję już rady, ty niczym bicz smagający wycieńczonego rumaka, stawiasz mnie na nogi, i idę dzięki tobie ze świadomością że za każda twą krople, płacę chwilą mego istnienia.

Dzień po dniu tracę coś Dzień po dniu zyskuję coś Tracę sekundy mego istnienia Zyskuję ulotne wspomnienia Tracę bliską mi duszę Zyskuję bliznę na mej duszy Tracę pół kwarty mej krwi Zyskuję świadomość dania komuś szansy

Nieostrożny krok jęk łamanych kości Nigdy więcej już nie będziesz biegał Nigdy już nie pobawisz się ze mną Nigdy więcej cię nie zobaczę mała puszysta kulko mój przyjacielu Na mnie spadła powinność pochowania cię W płytkim grobie do wiecznego snu spoczniesz Twe życie choć trwało chwil kilka wypełniała je zabawa i szczęście.

Jesteśmy niczym kamyk rzucony w rzekę, popychani przez świat, żłobieni przez czas, kierowani nurtem, dążymy naszą drogą, a na jej końcu zmieniamy się w pył.

Dziewczęce oczy, jeszcze przed chwile, rozpalone nadzieją, utraciły swój blask, wszystko przez odpowiedź, choć była prawdą, to nie takiej prawdy, oczekiwały te lśniące oczy.

Cierpienie Ty które powalasz na kolana. Ty które odbierasz radość życia. Ty które pozostawiasz blizny w mej duszy. Nie chcę cię, ale przez całe życie jesteś tuż obok.