Liza Dolska

Zbrukana nierządem krzyku spadam na dno milczenia- jest we mnie cierpienie, krwawa rozpacz słów; W martwym uniesieniu szepczę słowa o dawnej potędze ciszy; Schwytana w siec dźwięków, gwałcona przez słowa, rozdarta muzyką; Moje uszy pełne są dźwięków, wciąż gwałcone słowami: Nie! Słowa o potędze ciszy, Słowa o potędze, Słowa, słowa, słowa...

Twój obraz zakęty we mnie, wspomnienie ciągle żywe, Twoje dłonie, spojrzeń głębia; Karmię swe zmysły tobą- zapachem, co oszałamia, dotykiem, co budzi drżenie, słodkim smakiem pożądania. Wciąż głodna ciebie karmię się każdym wspomnieniem... Bądź...

Lunatykom śnią się obce księżyce zaplątane w sieci gwiazd, Czarne twarze obcych ludzi w mroku, rzeki krwi burzą się w ich żyłach; Fanatykom śnią się dobre sny-fanatyczne, Heretykom śnią się płomienie... Moje ciało spętane przez strach, moje żyły drżą nawet w snach, moje ognie płoną w oddali- Herezja...

Moim zdaniem, wiersz znakomity...

Oczy świata zwrócone są na mnie, oczy mojego świata... Radosna melancholia gra we mnie, uczucie smutnej radości; ekscentryczna idiotka tańczy! Muzyka! Orkiestra gra: Śnię? To nie sen. Więc jawa to? Walc, panowie! Walc gra!-tańczmy! Świat zawirował- to bal maskowy-dziś są tu wszystkie moje maski; Radosna melancholia gra dziś we mnie, zakończył się bal, ucichła muzyka- wariatka nadal tańczy...

Zagubiłam się w tobie i nie wiem już, dokąd wiedzie ta droga, podaj mi dłoń, poprowadź- jeśli potrafisz...

Zobaczyc świat ukryty w twoich oczach, zatracic się w tobie do końca, snuc radośc jak nic pajęczą- byc w tobie promieniem słońca; Pragnę byc ogniem, co płonie w noc ciemną, grzesznym istnieniem nocy, skrywając żądze w splecionych dłoniach, kradnąc chwile rozkoszy; Pragnę zaplątac się w ciała twego uroki, drżec, spazmatycznie chwytając oddechy, zatonąc w tobie w cudownym uniesieniu, trwac z tobą w ekstatycznym spełnieniu...

Czytam ten wiersz kolejny raz i zapadam się w niego, jak w otchłań... Coraz głębiej... Jest naprawdę cudowny!

Bo jest muzyką... Tęsknoty...

Piersi obnażonych kobiet- ciche łkanie, Za murem rozpacz płonie, Skrzypiec granie w nagrodę, na polanie, nad wodą rzęsa utopiona w słonej kropli, Morza, oceany są pełne łez jak serca w obnażonych piersiach kobiet ciche łkanie...

Noc to czarny woal, utkany z sieci pajęczej, zdobiony perłami rosy; To otchłań upstrzona światłami gwiaz, biegnących komet, zawieszonych w przestrzeni; To sen, co opadł jak mgła na powieki, mdlący swą wonią bezwładne ciała; Noc to grzech nagości niczym nieokrytej, dotyku ciał obnażonych, to rozkosz, której nie sposób opisac; Noc to (nieokiełznane żądze) bezwiednie odkryta namiętnośc, gra pustych słów w ciemnym pokoju; Noc to czas neurotycznych szaleńców...

Dziękuję! Ten wiersz jest mną i Nim, ukrytym we mnie...

Dziękuję! Powroty, bywają trudne...

Moje ciało ułożyłam w szklance- na kształt topielczy, moje myśli zatopiłam w wódce- jak grzechy, moje czyny ukryłam w strzykawce- jak winy, moje ciało zniszczyłam popiołem; Uległam, Zatonęłam, Martwa, w szklance na dnie.

A więc taka jest poezja?

Szszsz... Idzie noc ciemna, przysiadła cicho na drzewie, od lasu zmierza wędrowiec- cóż jego imię? Nikt nie wie. Szumią drzewa zielone, wiatr świat do snu kołysze, a starzec z workiem na plecach wolno przemierza ciszę, chodzi od chaty do chaty, cicho na przyzbie siada i ludziom sny opowiada. Rankiem, nim jutrznia błyśnie, osuszy z traw krople rosy wśród pól starzec wolno kroczy, by zdążyc- do nocy...

Niesiona na czarnych skrzydłach aniołów zatracam się w tobie, tonę, łapczywie chwytając oddechy- Ugaś we mnie ten ogień! Wznieś mnie ku niebu, zrzuc w czeluście piekieł! Spraw, niech stanę się tobą! Oplec mnie swoją miłością. Zniszcz mnie i spraw, niech się odrodzę! Niech stanę się wiecznością. Walcz ze mną, o mnie, wygraj ze mną, zawładnij moim istnieniem. Bądź ze mną nocą- najbardziej zmysłowym marzeniem...