apokalipsa błękitna

Jest taka ławka na której zawsze bede sama Jest taka ławka na której nigdy nikt inny nie usiądzie choćby było wielu,jeszcze więcej aniżeli myślałam Nikt jej nawet nie dotknie, bo jest moim wspomnieniem Jest taka ławka ,której już nie ma...

faktycznie,masz rację,jakoś o tym nie pomyślałam :)

Tyle już burz mojego życia przeżyłam,zerwane dachy myśli moich. Rozbite szyby uczuć moich. Wiatr który błąka się po zakamarkach mojego umysłu,ale konstrukcja jeszcze się trzyma,chociaż podłogi skrzypią brakiem niewinności. Ufność kryję się po szufladach,z których tak często wszystko wyrzucam. Następne zamki bez kluczy,następne drzwi bez klamek...

Mogłabym być z Tobą w Twojej samotności Mogłabym Ci codziennie powtarzać bez odpowiedzi Tyle słów... Trywialność która otwiera się na niezmierzone obszary abstrakcji najpiękniejszej z możliwych... Bo jest to coś co istnieję po raz pierwszy,niepowtarzalne,za każdym razem inne. To nic że ktoś inny ma to samo,bo tak nie jest Jest taki sekret który nawet wypowiedziany pozostaję tajemnicą Niesamowity kod poruszający duszę...bez tutaj,bez teraz,bez czasu,bez godzin Niezliczona ilość sekund w których trwa

Kiedy siedzę nad filiżanką kawy,zastanawiam się jak NIEMĄDRE!! Kiedy czuje dusze ukochanego miasta myslę jak NIEPOTRZEBNE!! Kiedy to pisze wiem jak BEZUŻYTECZNE!!,w moim wydaniu Kiedy niechciane wspomnienia wracają czuję jak BOLESNE!!! uczucie tęsknoty..

Mogłabym być z Tobą w Twojej samotności Mogłabym Ci codziennie powtarzać bez odpowiedzi Tyle słów... Trywialność która otwiera się na niezmierzone obszary abstrakcji najpiękniejszej z możliwych... Bo jest to coś co istnieję po raz pierwszy,niepowtarzalne,za każdym razem inne. To nic że ktoś inny ma to samo,bo tak nie jest Jest taki sekret który nawet wypowiedziany pozostaję tajemnicą Niesamowity kod poruszający duszę...bez tutaj,bez teraz,bez czasu,bez godzin Niezliczona ilość sekund w których trwa