neco83

Warto, warto żyć! Dla Twych oczu pięknych, Serca tak dobrego I ust ponętnych. Choćby działo się coś złego Ty zawsze mnie pocieszysz. A gdy słowa z ust nie płyną Ty serce moje słyszysz. Warto, warto żyć! Słowa te nigdy nie zginą, Tak jak szczere uczucie I płomień w sercu płonący; Ja przez całe życie, Mocno Cię kochający. Dziś, choć tęsknotą przeszyty, Piórem do stołu przybity, Wiersz piszę Dla Ciebie. Wzdycham... I przez ciszę Powtarzam: warto, warto żyć...

Dzięki za ocene. kilka osób naprawde miało racje. napisalem go kilka lat temu, skupiajac sie na uczuciu ktore czuje a nie do konca nad wygladem wiersza.

Za cóż Cię tak wielkim uczuciem darzę? Czy za błysk w oku, o którym ciągle marzę? Czy za Twoje dobre rady w potrzebie? Zadaje sobie pytanie: dlaczego kocham Ciebie? Czy dlatego, że w Tobie piękne jest wszystko? Czy za to, że jesteś zawsze przy mnie blisko? Dlaczego kocham Ciebie? Zadaje sobie pytanie. Może za Twój słodki uśmiech – jak myślisz Kochanie? Dlaczego Cię pragnę? Z smutku i tęsknoty płaczę? Dlaczego stale myślę o Tobie? Kiedy Cię zobaczę? Dlaczego kocham Ciebie? Znów zadaje sobie pytanie A serce biciem odpowiada – ja znam rozwiązanie! Tak! Już znam sekret uczucia tak wielkiego: Prawdziwie kochasz, wtedy, kiedy nie wiesz dlaczego!

Ach jak mi serce z tęsknoty się pali, drży, płacze, z smutku się żali. Rozdarte serce biega szalone, szuka Ciebie, lecz w którą stronę? Gdziekolwiek byś była znajdę Cię wszędzie, miłość i tęsknota gnać mnie tam będzie! Gnać mnie będzie przez lasy, łąki i pola, taka jest moja smutna niedola. Brakuje mi tego jak późnym wieczorem tak bez żadnej już mowy, zmęczona kładziesz się przy mnie i tulisz czoło do mej głowy... Brakuje mi Ciebie, Twych ust i ciała pięknego, oczu, słów i dotyku wspaniałego! Dlaczego nie jestem z Tobą? Dlaczego? Ile bym oddał by być teraz z Tobą, tęsknie coraz bardziej z każdą dobą. Ach gdybyś teraz ze mną była i nocami mi się śniła... Do snów mych zapraszam Cię moja miła, spędzimy w nich mile czas. Te noce miną jak jedna chwila a wspólne przeżycie rozpali nas. Wędrować będziemy przez bezdroża uczuć i przeżyjemy ten dar jeszcze raz. Przyjdź do mnie w snach moja miła, ponownych uczuć nadszedł czas!

To już ostatni taki wiatr, szumiący pośród gałęzi. Opadły liśćmi sad Nie stroił od silnych więzi. To już ostatni taki czas, pędząc ku przeznaczeniu, niespokojny zamarł wiatr wbity w ciemny las. To już ostatnie takie słowa Co dzień puszczane na wiatr. Ostatnie zebrać myśli, przed nami drogi szmat.

Bardzo mi sie podoba Twój wiersz, tak jak góry - a szczególnie te najwyższe! Wiersz można zaliczyć do najwyższych szczytów. [pomysłowo napisany, ciekawy, dość intensywnie pobudzający wyobraźnie:) ]

Razem wśród ciepłych Słońca promieni, Leżąc na piasku pośród szumiących drzew, Patrzymy po czerwonej chmur przestrzeni, Którą ozdabia lot i śpiew białych mew. Dotykamy niebios tak mocno wzruszeni, Słysząc głos uciekających od Słońca fal. Do swoich rozgrzanych ciał czule przytuleni, Jak chmury z niebem pędzące w dal. Słońce horyzont tuli ciepłymi rękami, Do snu kładzie się tak piękny dzień. Razem zaśniemy pod naszymi gwiazdami, Gdy ziemię przykryje chłodny nocy cień.

Już się zbliża dzień spotkania, Serce nagle mocniej bije, Jak dzwon, potężne grania. Dźwięk się po mnie wije, Ciało tańczy w rytm czerwieni. Oddech szybkim pędzi wiatrem Jakby z łąk barwnych przybył I zapachniał świeżym kwiatem. Boże! Gdybym już z Tobą był, W tej pięknej złotej jesieni. Czuł ciepło Twojego ciała I cudowne zapachy perfumy. Gdybyś się do mnie przytulała, W sercu radości tłumy I już dziś moje oczy ujrzała. Coraz bliżej, dzień kolejny minął, Oczy nasze w objęciach zatonęły, Ręce Twoje na moich spoczęły. Smutek cały w sercu zginął, Gdy usta moje Twoich dotknęły. My czule się pokochamy, I nic po za nami nie istnieje. Razem w objęciach zasypiamy, I w śnie znów się kochamy. A miłość szczęściem czerwienieje. 5.11.2001r.