Miroslaw Łukowicz

rozkopana ziemia w ogniu narody głodujące dzieci wszystko na krańcu aaa tu wiersz pod krytykę tak samo bezbronny może bezradni ci piszący na morale świata poskramiają wyrzuty sumienia na brak odwagi świat się nam zamyka ludzie i kurczy przez mgłę kurzej ślepoty na wszystko co poniżej stanu i powyżej szarej codzienności pora zejść niżej by dojrzeć podskoczyć wyżej nad codzienny obiad ja idę dać bułkę przepłacić za polską stal napiszę jeśli wrócę