EmiLLos

Jednak powstaje pewnego typu przepaść między nimi....

Wiecznym przekazem dla człeka mego, zostać sam dnia owego. Być jak ocean samotny, dla siebie nie być okrutny. Wiatr z sobą przywieje, wodę młodu, którą rozleje. Gdy gołębica przyleci strącę swe dzisiejsze chęci. Jak wiatru wiać nakazane na samotność me życie skazane. Przez pismo me choruję. Słowo to napisane światu zwiastuję.

Wzniesienia te pięknem swym wonią, górują nad całą polonią. To kwiat, to perła mej ojczyzny, choć też piękne są z włoszczyzny. Idąc po wielkich szczytach, z oczu Boga pokazane, widok wprawdzie boski do patrzenia przykazane. Swą wielkością wprawdzie zadziwiają, niejednego człowieka uszczęśliwiają. Wiersz bardzo amatorski, napisany przez mnie... Proszę o wytknięcie mi wszystkich błędów....