Karolina Kujawa

w płaczu ronię ołowiane łzy w bezsilności krzyczę do twardej ściany biję w poduszkę gdy mam dość moja autoagresja nasila się jestem zimna jak kamień i żałosna w swej egzystencji płaczę proszę odnajdź kiedyś mnie

wypruwam sobie żyły by czuć się dobrze jedyna nadzieja zawodzi pięknym głosem wyśpiewuje mi mój ból ty właśnie ty… byłeś moja nadzieją która brutalnie mi odebrali szczątki zbiera mój katatoniczny wzrok nie potrafię już na świat inaczej patrzeć

„wzrok” wypruwam sobie żyły by czuć się dobrze jedyna nadzieja zawodzi pięknym głosem wyśpiewuje mi mój ból ty właśnie ty… byłeś moja nadzieją która brutalnie mi odebrali szczątki zbiera mój katatoniczny wzrok nie potrafię już na świat inaczej patrzeć