piuracz

kolejny raz otwieram oczy ze zmęczenia blask księżyca gaśnie mimochodem jestem sam. samotny w świecie opuszczony w mieście pozostaje mi tylko zgasić światło... zamknąć oczy...

w dymie uczuć jak żywy pomnik drepcący za swoim cieniem szukam prawdy mija mnie nieraz czując prawdziwe oblicze- nie potrafię przysłonić nie-chęć nie-czas nie-pokój zbliżam się i uciekam -świadomy wybór

A mnie właśnie się miło czytało. Wiersz rodem z Księżyca.. lecz z pogranicza Bieszczad ;) Ładna, spokojna sielanka. Pozdrawiam

wirujcie, wirujcie słowa myśli wyrazy biegnijcie na oślep co sił co tchu aż do wypowiedzenia...