smutna łobuziara

przybrany w suknie błękitną anioł przyniósł mi skrzydła Miłości i uczył je latać przy mnie niewiaście nie-gwiezdnej a one opadając powiedziały: -"dla niej nie ma Miłości" i odleciały...

*** Zgasło słońce pochylony wiatr tulił ją ku obłokom myśli odsyłał tam w chmurach zaklęte deszczem spływały po policzkach po świecie jej całym słońce zgasło ona drzewom się zwierzała pod suchych gałęzi dotykiem milknąc nagle drżała liśćmi serce okrywając mokła nie pytała zgasło słońce w rozpaczy oczy skryła ku niebu podniosła krzyczała: -ślepa jestem niczyja jej miłość w słońcu żyła słońce zgasło

*** to miasto jest smutne bez Ciebie spójrz nie ma tu kolorów szczęścia nie było od ostatniej tęczy uciekło rozmyło nikt nie śpiewa nie tańczy szarość cieniem położona zasnuwa odgradza bezsilność jak wrona kracze nie zobaczę wiary tu nie zobaczę zapachy brudu smakują dotykiem zawstydzone czułości przeklęta z wiatrem hula rozbiega się pałęta ludzie obrazy zmieniają czarno-białe bez kolorów oczy niedoskonałe płaczą nadzieją zbrukaną nadzieją zabraną gdybyś wiedziała że każdy z nich o Tobie śni czy przyszłabyś?zapukała do drzwi? to miasto jest smutne bez Ciebie Miłości gdzie Ty jesteś? czy tylko w niebie?

w powojach słońca wśród liści jesieni huśtawki dwie stały na kogo czekają?na kogo czekały? wybieram jedną garść jarzębiny na drugą kładę i tak huśtamy się z wiatrem obie zatroskane na kogoś czekamy podnoszę z ziemi listek suchy listek od czasu zmięty brzozo nie smuć się to czekanie jest piękne...