Emilia Czasami

najwyraźniej : D

oł, toż o czym szanowny autorze jest ten wiersz ? chciałam pomóc, a tak mi się widziało. pozdrawiam

myślę, że w tym wypadku jedno porównanie by wystarczyło

wszyscy są grzesznikami, bez wyjątku, drogi kolego.

co wy macie wszyscy z tymi zaimkami osobowymi w nadmiernej ilości.

wśród kredek [myślę, że niepotrzebne bogato, a tym bardziej zabarwionych] ołówkiem zakreślam [ołówek z reguły jest szary] kontury cienia melodie słowa oznaczone barwą a dalej to nie wiem, bo mi się nie łączy terytorium ani do barw, ani do oznaczonych

grzesznicy nie zawsze odkrywają swoich bliskich, są zajęci zupełnie czymś innym, a oni by chcieli zostać zauważeni, w końcu. dlatego z krwi i kości, bo prawdziwi, a z malowanych krajobrazów, bo przecież mogą okazać się całkiem mili. porównałabym to do kontaktów Freda i Scrooge`a z Opowieści Wigilijnej Dickensa

nie rozumiem po co ten krzyż? dla ozdoby ?

tylko pierwsza ratuje całość, reszta zbyt prosta

miałam napisać, że świat jest za mały dla nas dwóch, ale ze względu na stronę czysto formalną mogę powiedzieć tylko ' ależ ten świat jest mały'. pfff.

pfff, a gdzie komentowałeś ?

opowiem ci o radiu Teksas, które do dzisiaj gra mi w skórze. wszyscy ludzie udają nieśmiertelnych w swoich fotelach obitych skórami: huśtają się pragnąc dotknąć boga - rękami, które nie raz zgrzeszyły. ich bracia i siostry, z krwi i kości, i malowanych krajobrazów są tylko organizmami wielkiej łamigłówki. od dzisiaj nikt nie oddycha bez pozwolenia, nikt nie dusi się słowami bez powodu; wielkie proroctwa przekazywane od pokoleń przypominają jaskółki - wijące gniazda w sercach, obojętnie zamieniając płótna w poezję, a poezję w Teksas. wszyscy ludzie udają nieśmiertelnych: przerywają ciszę wraz z bezmiarem wstających świtów.

doświadczam smaku od nadmiaru skorup, pękniętych jajek tam, gdzie jedynie słychać skomlenia dzieci - jeszcze nienarodzonych, chowasz głowę w piasek, bezgłośnie jęczysz jak pies, który dostał gumową zabawką. wymięta pościel, świeże mleko jak drobna wizja familii, perfekcyjna i obłudna do bólu jak nic zawarte tylko w słowach. trwam jak stereotyp człowieka, nieprzerwanie takiego samego: włosy płoną, dłonie szronią się same, a wszystkie błędne deptaki, doprowadzają na początek. nie chcę być matką i mówić podwójnie. nie chce być dzieckiem i milczeć.