krakovsky

nie przewiduje się tu rewolucji z biegiem czasu sama przyjdzie nadzieją przyszłość omijamy bo może ziemią lekką będzie piachem w oczy nożem w plecy trzaśnie chaos tylnymi drzwiami wedrze się gdzieś pomiędzy w buciorach splamionych pogardą w płaszczu ociekającym ułudą nie chcę czekać na śmierć ona i tak w trzewia załomoce nocą senną porą czystą a ja przecież spać nie będę ogłuszona bombami przewidywania tętnem wejdę w to podejmę się i zginę jak wszyscy co wierzyli w miłość