Andrzej_Dulebowski

Dziekuje za cenne uwagi. Ja narazie nie wymagam od siebie zbyt wiele, chce sie poprostu dowiedziec czy mam talent, czy powinienem sie rozwijac w tej dziedzinie czy nie.

W tym życia potoku, wśród jasnych obłoków, Wzbijam się i spadam. Raz w świetle, raz w mroku, na srebrzystym stoku, Skrzydła swe rozkładam. Choć w jednej godzinie świt życia przeminie, Lot swój odbyć muszę. Po krętej dolinie, wśród łanów przewinień, Włóczę swoją dusze. Czy odnaleźć zdołam, swojego anioła, Którego wciąż szukam. Z oddali mnie woła, ja patrząc dokoła Do bram niebios pukam. Znów spadam na ziemię w żywota płomienie, By drogi dokonać. Oczyścić sumienie i wszelkie cierpienie Móc wreszcie pokonać. Gdy odnajdę spokój, na jasnym obłoku Mój anioł przybędzie. Nie będzie już mroku w tym moim potoku, Na zawsze tak będzie.

W bezliku codzienności, Wciąż tkwię w szponach przeszłości. Walczę, lecz nie z wiatrakami, A z własnymi myślami, Ze wspomnieniami o tobie. Budzę się, co ja tu robię? W tej beznadziei dnia codziennego, W monotoniczności pętli zamkniętego. Gdzie tu sens, gdzie logika? Mijamy się, marzenie znika. Wymieniamy tylko obojętne spojrzenia, Bezosobowo, nic się nie zmienia. W mej studni myśli wciąż się zagłębiam, Chciałbym się odbić, lecz dna nie sięgam. Jak się wydostać ze szpon przeszłości, Jak się wyleczyć z dawnej miłości?

Piasek żywota, zamknięty w klepsydrze świata, Niczym zegar odmierza dni, miesiące, lata. Nie zwalnia, nie zatrzymuje, Ziarnko do ziarnka wciąż się przesypuje. Tą ową klepsydrę Pan Bóg trzyma w dłoni, Patrzy jak ziarenko przed czasem się broni. Choć nie rozumiemy bytu tego stanu, Jest on ważną częścią Wszechmocnego planu. Gdy piasek w klepsydrze przesypie się cały, W ten, Czas się zatrzyma, będzie doskonały. Wtedy Wszechmogący znów ją weźmie w dłonie, Piach wciąż będzie piaskiem lecz po drugiej klepsydry stronie.

lubie proste, czyste rymy. co w tym zlego...?

Piękny ogród mi się śni, W tym ogrodzie jesteś ty. Usta twe jak letnie słońce, Uśmiechnięte i gorące, Złote włosy wiatr rozwiewa, Wokół ptaków śpiew rozbrzmiewa, U twych stóp kwitnące róże, Rozkoszujesz się w naturze. Widząc piękne to zjawisko Oddał bym dziś chyba wszystko, By sen nigdy się nie skończył, Bym do ciebie tam dołączył, Byśmy razem w tym ogrodzie Zatopili się w przyrodzie, Mocno siebie pokochali I na zawsze tam zostali.

Kiedy ktos w depresje wpadnie, Czuje sie jak bylby na dnie, Odpowiedziec sobie musi Co naprawde w sercu dusi? Gdzie depresji sa przyczyny? Nie zglebiajac swojej winy Zmienic szybko tok myslenia, By odnalesc sens istnienia.