Michał kaczmarek

Po kłótniach stąpamy Po czynach gnojem ubrudzonych Po sufitach i łożach Po lenistwie i po ciężkości na naszych znerwicowanych duszach Po książkach poezjach Po wietrze i śniegu Niekiedy po radościach Ja i moja matka Obrażona za kasztany za jeziora Zmartwiona moim bytem Załamana moimi egzystencjalnymi planami o których nic nie wie Mająca pretensje o dzikie wino Lecz to po jej stronie jest racja To ona sięgała po słodkie owoce dla mnie To w niej bije miłość Nie posłucham jej nauk bo nie dostrzegam litości w pokoleniach i przeznaczeniu Choć przestrzenie i światła kuszą to ja pozostanę kimś bez nagród Nie po to by się tym napawać lecz po to by nie zburzyć dróg dawno zapoczątkowanych