margit la mure

wiruję wokół własnej wymyślonej wizji wobec wszystkich wywnętrzam wnętrze wywołuję wymioty wykruszonych wnętrzności wraca wstręt wrogi wyobraźni wyrzucam wiązankę wrzosu wam wariaci wybiegam wyklęta w widnokrąg władza widzenia wydaje wyrok wieczność wyczuwam włosami w wannie wypełnionej wodą wybaczcie wyobcowanej wariackie wymysły widocznie wymięka wobec wielkiego wszechświata wam wracać wymaga wnieść wino wezbrać wody w wiadro wylać wyobrażenia

biedna beznadziejna baba bezduszna bestia boi się być buntuje się bezgłośnie bo bardzo brzydko być bezczynną bezbłędnie bada bliskość bólu biel brudzi bezsprzeczny błąd.