Ala ma kota

Dziadkowie pachnący terpentyną Zapraszają na dwór tożsamości Swoje sny zamykają w ciasnych słoikach Wkładają je do kieszeni kamizelek Morfeusze- kwiaty pijane Odbijające się o łóżka szpitali Dziergają diamentowe usta morfinom Dom starości odbywa lot nurkowy w głąb siebie Wracają recydywiści Dzieci nocy z wygnania

Ogrodniczka Schowała się w trzcinie cukrowej Za barowym stołkiem Rude pióra Pomarańczowe włosy Płoną Roztańczone szamanki z obrazów Lautreca Z kameliami na biodrach Przykrywają się pierzynką perfum Chrobotanie raszki w pompie próżniowej Molestuje ich tęczówki Kwilą jak egzotyczne rudziki Zbierają w plastikowe puzderka wnętrzności uczuć: Przezroczyste zastawki Wystrzępione serca W owczarni erytrocytów Wszczynają rewoltę Pod wpływem zwietrzałego Sancerre Lśnią neony W rozlanej tafli koniaku Tłoczy się muzyka W kapslach od butelek

Podejdźmy bliżej Tu pod obrusem O proszę- Niżej Noga zwiotczała Spuchnięte wargi- Ciało denata zanosi skargi A teraz dzieci- twarz starowiny Cóż to za cudo? Cóż to za miny? Ach włosy srebrne Jak gołąb szare Czoło zmarszczone Po prostu stare I teraz wyżej Głowy do góry Tam leży kawał Młodzieńczej skóry Co to za świetlik ramieniem zrusza? Gwiazda zaranna? Samotna dusza? Możecie dotknąć O ciepłe jeszcze Ach to normalne te wasze dreszcze Proszę się nie bać Teraz śmierć smutna Dwóch zakochanych W kawałku płótna Jeszcze w objęciu - Dłonie splecione Ciała są wrzące Oczy zmartwione Idziemy w lewo U tego pana Tuż pod językiem Krwawiąca rana W krzywym grymasie Chce krzyczeć przecie Ale jest martwy Ech sami wiecie! Nie mijać dziecka! Eksponat ważny Musi zobaczyć Po prostu każdy Zmarli przedwcześnie Rzeźbieni ciszą O tu jak w rzeźni Ich ciała wiszą I spójrzcie śmielej Liszaj myślowy To jest przypadek Wprost wyjątkowy- Męska łysina Pismem okryta Spod powiek mądrość Łzami wyszyta A na sam koniec Z tytanu stoły A na nim leży Stek myśli goły- Czułe dotyki Mdlące złudzenia Wszystko co było Gdyś do stracenia