la-mario

upadłe myśli leżą i dyszą słowa bez prawa do życia głuchy zwolennik eutanazji panoszy się w zwykłej głowie brak styczności z wszelką mądrością znów zapomniała o porze odwiedzin frywolna szarość ścian wypełzła wypisać pustkę na drzwiach "tutaj się nie wchodzi tu się obumiera"

kolejna próba osiągnięcia czegoś więcej:)

Siedząc na końcu pozbawiony "Happy endu", czujesz jak ssie ciało zgłodniałe poruszenia, pozornie martwe oparcie krzesła. Wczoraj krzyknęło, próbując obudzić rozkładającą się pasywność. Wybiegło-by stąd dawno, tylko ten krzyżowy ciężar twego bycia, pod którym upada kolejny juz raz Idea Innowacji naszego współ-istnienia. piejący do bólu krtani kogut nie wywołuje Piotrowych łez nie kusi by ruszyć Pasywność kregosłupa życia, zmolestowanego konieczną regresją wykrzywia kifozę do bólu. nieświadomośc stóp kontemplacja nicości zdobywanie szczytów intelektu Wyznaczając granice swego państwa- indywidum statyczności, wieczna prezydentura z programem semantyki bezruchu. Polityka wolności, może nicości czy nie o to walczymy?

macie racje....nad tekstem nie myślałam zbyt długo..pewnie stąd spore niedociagnięcia...cóż i takie baty się przydadzą...dzięki

wszystkim wielkie dzięki za uwagi...cóż to dopiero początki...a kąsać każdy potrafi:)

Nie przypuszczałbym. Nigdy, Że szczęście można, tak po prostu spotkawszy na ulicy, zapoznać. W naszym kraju to przecież nie przystoi, z nieznajomym Dzień Dobry i na wspólny spacer. Nie przypuszczałbym. Nigdy, Że znowu uwierzy ktoś wiarą, silniejszą od zwątpień Tomasza, że można ze szczęściem na Ty przejść i wdać się, jak w przelotnym romansie. Nie uwierzyłbym nigdy. Z natury niewierny, że kochać się z szczęściem to płodzić go więcej. To budzić się rano by zbiec na ulicę i wołać, by inni zechcieli Cię poznać. Niewierny zerwałem z konsekwencją, by wybrać się dalej na spacer z nieznajomym.