Damian Augustowski

Znów otworzyłem okno, stając na parapecie spojrzałem za siebie Ze ścian ściekały myśli, pod łóżkiem lękliwie chowały się wspomnienia, Na meblach resztki koloru i obwisłej farby, nic dziwnego tyle w nich ukrytych sekretów Wciąż wilgotny dywan od świeżo wylanych łez, tak mało tych ze szczęścia Na wytartych panelach, ząb czasu zakryła krew i resztki skóry Przez pokój wciąż przetaczają się duchy przeszłości, sylwetki moje i rodziny Wydarzenia o których nie opowiedzą ściany i ja sam nigdy nie wspomnę Wszyscy stają i spoglądają na mnie ze smutkiem, żalem, tęsknotą Nie proszą o wybaczenie, ja również, chcę odejść Nawet postrzępiony koc na łóżku nie kusi nadzieją na spokój, wieczny sen Odwracam się, ktoś woła, ktoś krzyczy, ja patrzę i słucham Nie ich, nigdy więcej siebie, słucham i widzę to co będzie Daję krok naprzód i nie spadam, nie mogę odbijam się od dna i lecę….. Do Ciebie.

Spłynął po twarzy, dotarł do nóg Wydarł się z serca, porzucił go Bóg Przeżarł mi ciało, nasycił duszę Szepcze do ucha, morduje otuchę. Ucieka przed światłem, choć go przebija Nie czuje strachu, bo drzemie w nim siła Choć wraca wciąż do mnie, milczący i w nocy Ja się nie lękam, oczekuję pomocy. Na nic mi wzrok, ni mowa i słuch On bezszelestnie przychodzi jak duch Osiada na sercu kojąc mój ból. Wypluwam więc słowa na kartkę papieru Kryjąc w nich smutek, co zdławiłby wielu Nie znałbym czasu, gdyby nie odszedł Gdy wstaje słońce, by wrócić wraz z mrokiem Błędnie na świt zawodzę wzrokiem Skończyłem już szukać...miłości Bo ból co od śmierci jest gorszy To życie w samotności. Niech grają, więc skrzypce i dmą w fanfary By ukryć smutek trzeba ofiary Poświęcę więc wiarę na miłość w swym życiu Ożenię się z nocą, nie będzie nad ranem już krzyku.

Spłynął po twarzy, dotarł do nóg Wydarł się z serca, porzucił go Bóg Przeżarł mi ciało, nasycił duszę Szepcze do ucha, morduje otuchę. Ucieka przed światłem, choć go przebija Nie czuje strachu, bo drzemie w nim siła Choć wraca wciąż do mnie, milczący i w nocy Ja się nie lękam, oczekuję pomocy. Na nic mi wzrok, ni mowa i słuch On bezszelestnie przychodzi jak duch Osiada na sercu kojąc mój ból. Wypluwam więc słowa na kartkę papieru Kryjąc w nich smutek, co zdławiłby wielu Nie znałbym czasu, gdyby nie odszedł Gdy wstaje słońce, by wrócić wraz z mrokiem Błędnie na świt zawodzę wzrokiem Skończyłem już szukać...miłości Bo ból co od śmierci jest gorszy To życie w samotności. Niech grają, więc skrzypce i dmą w fanfary By ukryć smutek trzeba ofiary Poświęcę więc wiarę na miłość w swym życiu Ożenię się z nocą, nie będzie nad ranem już krzyku.