Tymek

Dziękuje i pozdrawiam.

Otwarta klatka Winny, że żyje. Winny, że kocha. Płacze, oddycha... Już na starcie skazany przez stereotypy i oceniany przez pryzmaty. Powierzchowności... Siedzi zanurzony w swej egzystencji, otoczonej pozorami. Oddalony od właściwej, której nie da się ujrzeć i spotkać... Na ulicy. Tylko zamkniętą. W nieforemnym pudełku... Stawiając litery, przecinki, trzykropki... Wymawiając słowa bez pokrycia, obdarza stuprocentowym zaufaniem kolejny dzień... Dzień, który spełni słowa, by ten mógł wieczorem... Znowu! Przy lampce niemocy i niespełnienia zatracić się w brutalności jaką piszą karty historii, W których nie ma Czasu... Miejsca... Na to, co niewidoczne dla oczu.

Oczekiwania... Oczekiwania Znów nadszedł czas. Błądzenia Wśród wilgotnych Od porannej rosy traw. Pośród bezimiennych Ptasich serenad, Które czasem są, A czasem nie... Zwiastunem. Tyle, że do końca Nie wiadomo czego. Rozbiegane promyki Słońca zaś Choć chciałyby Gdzieś nas zaprowadzić, To i tak nie osiągną Celu. A zaabsorbowane ponaglaniem przyjścia Wiosny. Jaskółki. Nie uczynią nic! Bo skąd mają wiedzieć Cokolwiek. O zakrętach losu?

Księżyc Niemrawo próbuje przebić się przez chmury. Chciałby być w pełni, lecz smutny ponury Unosi się, krąży wciąż majestatycznie. Czasem dziecinnie, to znów patetycznie. Rzec by można: nudny, cykliczny, miarowy, Przytłaczający, depresyjny, chłodny, surowy. Nieraz płacząc przechodzi bez echa Innym zaś razem serdecznie się uśmiecha. Przewodnik kotów, zagubionych, marynarzy. Poetów i obłąkanych przyjaźnią swą darzy. Daje natchnienie, rozświetla ciemność, Zawsze jest inny... Lecz wpisany w codzienność. Widoczny jest tylko od tej jasnej strony. Byt ciemnej, jesiennej od lat nieodgadniony. Jak głębia duszy, przez pokolenia Skrywa tajemnice niebieskiego istnienia. A kiedy jego metaliczny oddech przytłacza On to wyczuwa i bezszelestnie się stacza, By naświetlić pod innym kątem Wszechmiar niebytu tuż za horyzontem.