carolajn

Słyszę szept Twego głosu rumiane policzki dostrzegam posiadasz w sercu sposób który kreuje kawałek nieba. Chciałabym być istotą do której wzdychasz nocami układasz melodię słodką wodząc po strunach palcami. Oddałabym wiele za Ciebie bo Ty pokazałeś mi drogę położyłam w sercu u siebie Twą wyjątkową osobę. Szczęściem stałeś się dla mnie nadzieją na lepsze jutro spowodowałeś ukradkiem przestało być bardzo smutno.

Krople deszczu tworzą wielki ocean krople łez dodają słonego posmaku przez ułamek sekundy wiele się zmienia nie potrafię rozpoznać twojego zapachu. Świat odwrócił wskazówki zegara teraz chodzą do tyłu na przekór błądzę myśląc że może to kara że uczucia schowałam w człowieku. Który mało powiedział o sobie lecz to wszystko starczyło na tyle by zakochać się w jego osobie i zapomnieć o smutkach na chwilę. Taki moment nie trwał zbyt długo czas wybijał godzinne przystanki świat zakrywał się czarną szarugą moje oczy przybrały blask szklanki. Teraz tłuką się wszystkie marzenia inne gesty odchodzą w niepamięć do historii dochodzą wspomnienia krople deszczu trafiają na kamień.

Wieczory bajecznie komponują się z lekkim deszczem. Deszcz nie znaczy zbyt dużo, choć to kwestia sporna na temat faz klimatycznych. Dźwięk tłukącego się szkła u sąsiadów daje nieznaczny kontrast. Awantura. To łzy leją się z nieba, a wrzask kobiety przypomina o jeszcze bardziej dominujących istotach. Ona? Nie podda się. Powiedziała pod przysięgą, że będzie przy nim aż do śmierci. Dotrzyma słowa. Bez względu na wszystko. Świat potwierdza stan psychiczny człowieka, bez statystyk i słupkowych wykresów. Gdy pada deszcz, nie jedno oko wytwarza strumienie łez.

wiersz piękny a " i" może służyć równie dobrze, za anafory, które dodają uroku i pokazują, że to jeszcze nie koniec urokliwy i poruszający.

Wiersz oczywisty a tak magiczny... smutne zakończenie, choć pełne prawdy. płyn ... do zamydlania oczu

Zakochana w marzeniach stworzonych przez wyobraźnię przez sny o ludzkich wrażeniach bo tak żyć jest lepiej, raźniej Zatopiona w swych myślach o błękitnych obłokach tak jak w przepięknych baśniach wyobraźnia jej jest szeroka szersza niż ludzkie postępy w nauce większa niż piękno ukryte w sztuce lepsza niż nuty wtopione w muzyce głębsza niż słowa zawarte w liryce Bo ludzkie myśli o kwestiach nieżywych są bardziej realne niż o tych prawdziwych gdyż są wyjątkowe, w swym rodzaju jedyne i pokazują inną krainę Dolinę, która Utopią jest zwana szczęśliwi w niej ludzie i ja zakochana i co ważniejsze ma miłość wzajemna tak upragniona, tak bardzo potrzebna.

Słyszę szept twego głosu rumiane policzki dostrzegam posiadasz w sercu sposób który kreuje kawałek nieba. Chciałabym być istotą do której wzdychasz nocami układasz melodię słodką wodząc po strunach palcami. Oddałabym wiele za ciebie bo ty pokazałeś mi dorgę położyłam w sercu u siebie twą wyjątkową osobę. Szczęściem stałeś się dla mnie nadzieją na lepsze jutro spowodowałeś ukradkiem przestało być bardzo smutno. choć szczęścia pełnego nie mam wierzę, że przyjdzie dzień w którym uchylisz swój rąbek nieba zaprosisz do niego mnie