Zielona_Weronika

Owija się podstępnie wokół ciała młodej, pięknej dziewczyny niby wąż dusiciel. Coraz ciaśniej, ciaśniej ciaśniej. Skóra robi się powoli fioletowa. Dziewczyna dusi się, nie może oddychać, nie może krzyczeć. Uścisk zmalał, zniknął. Wąż uciekł. Już z nią lepiej. Dziewczyna oddycha. Może żyć normalnie. I znowu, ale tym razem: Rozszarpuje ciało młodej, pięknej dziewczyny. Niczym postrzelony wilk, który w ostatniej chwili wściekłości szarpie jak najmocniej. Zabija. Najpierw duszę, potem serce, rozum i ciało. Pada młoda, piękna dziewczyna zabita przez zazdrość.