Edis-Samara

cóż może wiersz nie jest najlepszy, ale dzięki krytyce przynajmniej wiem gdzie popełniam błędy... Dzięki za tę krytykę... Cynizm?? co masz na myśli? Pozdrawiam

Życie jest piękne - mówicie, Dlaczego kłamiecie?! Prosto w o oczy patrząc, O pięknie tego świata opowiadając, O cierpieniu, smutku, żalu nie wspominając, Jakbyście bajkę opowiadali, Zamydlić wszystkim oczy się starali, Snujecie piękną opowieść, Wzbogacacie o szczęśliwe wydarzenia jej treść, O dobra nad złem wygranej, Prawdzie kłamstwo zwyciężającej, O wierze przetrwać pomagającej, Przyjaźni szczerej, Miłości prawdziwej I szczęśliwej...

Smutne... osobiście podoba mi się bardziej pierwsza wersja... A tak na marginesie, moim zdaniem skoro ona Cię olała to może lepiej będzie, jak też ją tak samo potraktujesz... i zaczniesz wszystko od nowa... taka jest moja skromna rada... pozdrawiam...

Prawdziwa miłość - To uczucie to piękność; Płomień jasny ; Który rozświetla długi, Lecz czasem też krótki, Pełen trudnych wyborów, decyzji, często okrutny, Zagadkowy i mroczny - Korytarz egzystencjalny, Przez niego każdy przejść jest zobowiązany… To światło w tunelu Dało nadzieję osobą wielu, Jedni z utęsknieniem na nie czekają, Inni smakiem uczucia już się delektują… Gdy ktoś prawdziwie kocha, Istota problemów jest nie ważna, Ponieważ razem zawsze można stawić im czoła, Trwać razem do końca... Właśnie doświadczenia takiej miłości życzę każdemu; parom zakochanym, zaręczonym, małżeństwom, wszystkim ludziom, którzy potrafią kochać... Pozdrawiam ;)

Już się biorę za pisanie tego wiersza... ;) Pozdro...

Ja mogę w najbliższym czasie napisać taki utwór poetycki ;) o życiu małżeńskim... jak tylko coś napiszę to zamieszczę na forum... pozdrawiam...

Utwór smutny, ale zachowanie w nim opisane prawdziwe... Tak często bywa... pozdrawiam

Utwór troszkę smutny... ale niczego sobie... pozdrawiam ;)

Nie zależało mi na urządzeniu wykładu, jak na lekcji języka polskiego. Jeżeli tak moja wypowiedź została odebrana, to trudno, lecz nie to było moim celem. Bardziej zależało mi na wyrażeniu swoich poglądów na ten temat. Po prostu uważam, iż sztuka powinna służyć ideom i wyrażeniu siebie. Chciałam wyrazić swój manifest wobec twierdzenia "Sztuka dla sztuki"... Ale dziękuje za słowa krytyki... Pozdrawiam....

Wolność... to piękna idea... ale żeby być wolny trzeba umieć samodzielnie myśleć, posiadać swoje zdanie... a nie podążać za tym, co myślą inni - tak zwana większość. Do wolności trzeba dojrzeć, aby z niej w pełni korzystać... Człowiek naprawdę wolny nigdy nie stanie się niewolnikiem, ponieważ zawsze będzie umiał myśleć i posiadać własne poglądy. Tak samo niewolnik nigdy nie stanie się wolny, ponieważ w dalszym ciągu będzie wolał myśleć, tak jak inny, aby się nie wychylać. Zaznaczam, iż chodzi mi o wolność duchową. Takie jest moje zdanie. Pozdrawiam...

To prawda... ale misja wobec narodu i społeczeństwa to również idea...

Sztuka to nie tylko przedstawianie piękna, ponieważ ludzie bardzo często postrzegają świat poprzez pryzmat swoich przeżyć wewnętrznych. Trudno jest zauważyć piękno wokół siebie, gdy towarzyszy nam cierpienie lub inne negatywne odczucia. Natomiast, kiedy odczuwamy pozytywne emocje postrzegamy bardzo często świat jako coś pięknego, cudownego. Wszystko zależy również od tego, jakimi zasadami się kierujemy oraz wartościami. Wielu artystów młodopolskich wyznawało zasadę „Sztuka dla sztuki”. Mówiła ona, że nie powinna ona przekazywać żadnych idei. Miała być piękna sama w sobie. Szczerze powiedziawszy ta zasada wydaje mi się nielogiczna. Przecież nie można tworzyć utworu poetyckiego, który jest o niczym, albo namalować obraz, który nie jest ani wesoły, ani smutny. Dzieło takie byłoby moim zdaniem puste. Jeżeli człowiek postrzega świat poprzez pryzmat swych uczuć, przeżyć, poglądów, to nie może wyrazić siebie do końca stosując się do słów „Sztuka dla sztuki”. A jakie jest wasze zdanie?

Największym marzeniem siedmioletniej Agatki, Jest poznanie swej własnej matki, Lecz dziewczynka wie, że Stać się to nie może. Jej mama umierała, Gdy ona na świat przychodziła. Tatuś Agatki po śmierci żony, Był tak zrozpaczony, Że powiesił się stodole, Jego ubrania zjadły myszy i mole. Bardzo chciałaby go ujrzeć, Ojca znów mieć. Mieszka w starym sierocińcu, Nie ma przyjaciół, rodziny, nikogo… Nie zna żadnego człowieka jej życzliwego. Chcę zostać adaptowana, Mieć rodzinę, opiekuna.

Proszę o szczerą opinię, poradę, ewentualne wytknięcie błędów, jeżeli takowe popełniam.... pozdrawiam

Piękny utwór... Życie jest, jak taniec, świat jest parkietem. Partnerem do tańca powinna być osoba bliska sercu... z którą idziemy przez życie... która zdolna będzie pocieszyć lub podnieść na duchu, gdy się potkniemy, albo kroki pomylimy... To taka moja refleksja na temat tego utworu... pozdrawiam

Utwór smutny, Lecz piękny... Pozdrawiam ;)

Piękny wiersz... Pokazuje jak okrutne potrafią być kobiety i nie tylko. Przedstawia cechy charakteru które mogą posiadać zarówno kobiety oraz mężczyźni. Przynajmniej ja ten utwór w ten sposób interpretuje. Chociaż wiem, że interpretacje mogą być różne. W końcu utwór moim zdaniem jest obrazem duszy i przeżyć autora. Pozdrawiam

Ona, Przez bliskich opuszczona, Taka samotna, Przez Śmierć skrzywdzona, Cierpieniem zmęczona, Pragnęła tylko zasnąć, Więcej się nie obudzić, Więcej na tym świecie nie istnieć, Jak jej rodzina i przyjaciele umrzeć… Bez celu żyła, Choć tego nie chciała, Codziennie rano wstawała, O swój koniec się modliła, Postrzegała wszystko w barwach szarości, Żywiła do życia tyle nienawiści… Aż dnia pewnego, Spotkała jego, Budził w niej ciekawość, A nawet miłość, Ją pociągał, A jednocześnie odpychał, Odczuwała ogromny strach… By go uzasadnić szukała logicznego wytłumaczenia, Znaleźć go nie mogła, mimo jej starania, Odnalazła, gdy było już za późno, Było jej z tego powodu smutno, Okazał się Piekła posłańcem, Fałszywym Aniołem… Sądziła, że dzięki niemu jej życie sensu nabierze, Okrutny ból zabierze, Jednak się myliła, Zakłamana miłość dziewczynie oczy zamydliła, Nad przepaścią stała, Nie spaść usiłowała, Ale nic już zrobić nie mogła, W szpony zła wpadła, W ostatniej chwili jego prawdziwe oblicze ujrzała… Krew się polała, Spijał ją powoli delektując się jej smakiem, Jego ofiara w zapomnienie odeszła, Nie zmarła, Po ziemi się tułała, Jak jej oprawca postępowała, Ponieważ musiała, Jak on potępiona się stała…