Kamila C

na obraz i podobieństwo podobno stworzony a depcze po żonkilach i przeklina obłoki w stworzenie z nicości bezgranicznie wierzy a doskonałość w lustrze i własnych rysach twarzy obłudę potępia i kłamstwem się brzydzi a rzutem kamienia odmienność dostrzeże kolana ugnie i czoło pochyli gdy kamień u szyi nadzieję odbierze wyznań nie słucha i kwiatów nie daje bo z pełną kieszenią samotność nie straszna drugiego człowieka jak siebie samego czasami tylko kończy mu się flaszka