Zuzanna Kwiatkowska

Poszukiwanie przybrało charakter obsesyjny, A dłonie spragnione dotyku, drżą w sposób konwulsyjny. Spod kontroli zmysły umykają, Zmysły w sercach się zamykają. Obsesją wydaje się poszukiwanie, Obsesją wydaje się oczekiwanie. Poszukiwanie-czego? Cząstki serca zagubionego swego? Na co oczekiwanie? Wieczne z samotnością przebywanie Do obsesji doprowadziło. Uczucie samotności obsesję do serca wprowadziło, Obsesja serce ogarnia, Obsesja zmysły spragnione przygarnia. A człowiek obsesji się poddaje I obsesyjnemu szukaniu się oddaje. Człowiek ze swej obsesji sprawy sobie nie zdaje I obsesyjnemu poszukiwaniu rękę podaje.

"żyjemy obok"... Często jest tak, że ludzie się mijają... Nie mam czego się czepiać- tęsknota, zapomnienie nawet siebie... Ładnie!

Najbardziej podoba mi się następujący fragment : "gdy cisza będzeie chciała być ciszą". O tych oklaskach też niezłe. Lubię kiedy wiersze pisane są krótko, ale na temat. Krótkie, ale głębokie. Czyli lubię takie wiersze, jak Twój "Koncert".

Pytanie zadane na końcu dało mi do myślenia. Rzeczywiście- wiatr porzeszkadza, nam ludziom zbyt pewnym siebie... I niewielu ludzi potrafi "zapalić świeczki serc". Naprawdę podoba mi się. Przekaz, zapis. Piękny wiersz!

Podoba mi się! Szczególnie ta strofa o obłokach. Zresztą całość też przypadła mi do gustu. Podczas czytania "Błękitno" doznałam przyjemnych uczuć, wrażeń, a zarazem trochę się zamyśliłam... A tak poza tym wiem, że ten komentarz nie jest zbyt dobry, ale to dopiero mój pierwszy...