jacek kasprzycki

W rozłożonych dniach ułóż wspomnienie, a powiem ci dlaczego jestem drzewem, zasiej w głębokich polach chleb żywy, a powiem, dlaczego jestem dębem w złocie, włącz światła świtu w śpiące latarnie, a powiem, dlaczego jestem w ziemi karmiony, więc zbliż usta, rozchylone w poziomkach, a przeniosę cię w urodzone kasztany, w brzask rozkwitu ujarzmionej wiosny, obudziłaś ze snu trwanie w wieczności, więc zostałem twój, po kres dzwonów dni, podaruję ci schronienie w dachach zieleni, zagrzmię potęgą w konary brązu grzechu, już przytul się, poczuję twoje istnienie, przed drzwiami raju wieczności. 24.05.08. maxxx101