Nic nie zapowiadało, że będzie to niezwykły dzień. Jak zwykle zaspałem, a to był zwiastun nudnego i szarego dnia spędzonego w szkole. Jak się później okazało ten „szary i nudny dzień” stał się przełomowym w moim życiu. Otóż wyobrazicie sobie, że kiedy szedłem do mojego znienawidzonego miejsca nauczania przewróciłem się o jedyny kamień na drodze. Kiedy podniosłem głowę, aby zobaczyć czy nikt nie idzie (żeby mnie nie wyśmiał) ni stąd, ni zowąd przed mymi oczyma ukazała się przepiękna niewiasta. Gdybyście ją widzieli, nawet jej drwiący śmiech wydawał się cudowny. Pomyślałem wtedy „dla takiej warto żyć”. Jej smukłe a jak że piękne ciało przyprawiało mnie o zawrót głowy, śmiech jej był biały niczym obłok na niebie, a oczy błękitne jak morze przepiękne. Przenikliwym wzrokiem wpatrywała się w moją umorusaną w błocie twarzyczkę. Ja nie wiedziałem co mam zrobić nigdy nie spotkałem równie pięknej dziewczyny. Wytarłem o rękaw twarz, szybko wstałem i onieśmielony wybełkotałem:
- Cze…cześć!
- Cześć – odpowiedziała mi kulturalnie.
W bojaźni, że zrobię coś bardzo głupiego, jak to zwykle bywa, przez kilka sekund milczałem jak grób. Po chwili zadałem pytanie:
- Jak masz na imię? – zapytałem drżącym głosem.
- Natalia – odpowiedziała ukrywając ręką swój lśniący śmiech.
- Przepraszam, ale czy mogę wiedzieć z czego tak się cieszysz? – zapytałem lekko sfrustrowany - Śmiejesz się z mojego nieszczęśliwego upadku – dodałem po chwili.
- Prawdę mówiąc twój wypadek był trochę zabawny, ale… - powiedziawszy to zamilkła na chwileczkę i po chwili dodała - …ale bardziej śmieszy mnie twój strach przed dziewczyną. Czy ja może ci się podobam? – zapytawszy oto zaśmiała się.
- Nie… To znaczy tak – tak się biedny bałem, że nie wiedziałem co odpowiedzieć.
Roześmiana i uradowana z odpowiedzi weszła do szkoły.
