Aron Zaczyński

sądzę, że każdy przeszedł przez ten okres, piszę wiersze więc jestem wyjątkowy i mam tyle ważnego do powiedzenia niesz wszyscy mnie usłyszą ;), zresztą nadal pewnie mi się zdażą i tylko wydaje mi się, że jest inaczej. Pierwsze moje dzieła były tak patetyczne, że sam się ich boję, a to, że niektórzy jeszcze je pamiętają i sądzą, że były dobre przeraża mnie jeszcze bardziej 8I

Nie sądzę by wiersze patetyczne były nieprawdziwe, sądze raczej, żę wiersze patetyczne powstają w wyniku przeświadczenia autora o wyjątkowośći jego przekazu który należy ubrać w podniosły ton i mocne środki, otóż tak nie jest drodzy autorzy ;), a przynajmniej zazwyczaj. Wiersze patetyczne można porównać do słów wykrzyczanych, ja wolę gdy do mnie się mówi nie krzyczy, czasem nawet mówi cicho bym musiał się wsłuchać, cóż sprawa preferencji sądze jednak, iż podobnie jest z ze sporą częścią czytelników.

zostawiając kwestie warsztatowe, choć naprawdę wiele można w tej materii poprawić, jaki był cel tego wiersza , jego przekaz. Mimo usilnych prób nie potrafię tu znaleźć, żadnej myśli przewodniej, wiele napoczętych wątków i każdy z nich urwany, zdecyduj się na jeden temat a będzie klrowniej, chyba, że przekazem jest pytanie 'czy to wszystko ma sens?' ale w takim wypadku to jedno zdanie wytarczy. Pozdrawiam

wcale do mnie nie trafił, by było konkretniej 'Uciekamy gdzieś by dogonić świat' to uciekacie czy gonicie ten świat jedno z drugim raczej się nie komponuje 'Ale on ciągle przed nami w dal idzie. Szukamy szczęścia, którego odnaleźć nie potrafimy.' prostacko, wręcz do bólu, poza tym 'w dal idzie', nie lepiej idzie w dal jeśli już musi gdzieś iść podobnie 'którego odnaleźć nie potrafimy.', którego nie potrafimy odnaleźć 'Rano budzę się i patrzę na ten świat,' nie oceniając wartości artystycznej jest tu powtórzenie które tylko sprawę pogarsza 'Który taki szary i smutny, a kontem Oka zerkam na Ciebie i widzę Jak w Tobie dziecko śpi, ' szare i smutne rzeczy są już ograne, nie używaj takich określeń, choć szczerze też mi się takie zdarzały i pewnie zdarzą ;P , poza tym to chyba kątem nie kontem, wersyfikacja też do najlepszych nie należy, nie każdy wers musisz zaczynać wielką literą, i znów szyk przestawny, co ci on daje 'Całe szczęście, którego brakuje nam.' co z tym szczęściem, to to dziecko? wiesz szyk przestawny wiersza nie czyni 'Biegniemy gdzieś aleją przed siebie' zdecyduj się biegniesz gdzieś czy przed siebie i jeszcze te aleje sumując bo dalej nie chcę męczyć, uważaj na nieścisłości, nie używaj szyku przestawnego jeśli nie jest to konieczne, a pewnie nigdy nie będzie, uprość język a powinno być lepiej

Na dużej tafli płótna siedział nieistotny z wzrokiem wbitym w nieokreślony punkt od nieznanej już ilości przeminięć do teraz co czułeś przykrywany falą krajobrazu koloru ciemnej ziemi?

można usunąć, przycisk obok przycisków cytuj i edytuj zdarza się ;)

no z malucha mercedesa nie zrobisz, pracowałem nad starym tekstem i chciałem zobaczyć jak poszedłby mi ten sam temat no i treść z warsztatem jaki mam teraz. Teraz już tak nie piszę ;) pozdrawiam

cieszę się, że w poszło w lepszą stronę, zastanawiałem się nad słowem "niebyt", ale słowo jest to wśród słów w wierszach zakazanych, przynajmniej dla mnie, wespół z pustką, majem, itp. chodziło mi o coś przeciwnego do życia, oczywiste prawda ;P "nieżycie", śmierć mi nie pasuje do końca, ale rozważam pozdrawiam

lekko poprawione, wydaje mi się iż teraz płynie troszkę bardziej :)

oj ja jedynie poprawiłem drobne błędy które zdołałem zauważyć, nie zmieniłem kontekstu czy nawet szyku lekko tylko stonawałem nastrój, jednak dziękuję :) pozdrawiam

oj i wyszedł mi nieudany eksperyment choć wcale nie zamierzałem, zapewne masz rację i sam bym tak wiersz tego typu odebrał pozdrawiam

dzięki za komentarz, cieszy mnie że warsztat, a co za tym idzie i odbiór, przyanjmniej trochę mi się poprawił :) rzeczywiście to 'ciebie', w wersie pierwszym zdecydowanie można wyrzucić tylko szkodzi,nad resztą propozycji muszę pomyśleć. A interpretację może zostawmy ;P, stare czasy było minęło, ale celujesz dobrze

trudno jest pisać emocjonalnie i niebanalnie, tobie tu nie do końca wyszło, tak po za tym parę momentów ' Kiedyś nauczysz sie czytać już z wyrazu powiek moich zmęczonych kiedyś ściśnięciem dłoni oznajmisz nadejście snów tych...niewyśnionych' z powodu 'już' w wersie pierwszym i 'tych...' w wersie czwartym tracisz rytmikę, bez nich czyta się lepiej a naprawdę imho nic dobrego nie wnoszą, dalsza część wiersza 'mego oddechu' i , 'rama poezji', oj patos, patos, nie wystarczu mojego zamiast mego, 'mej' wybaczę bo szybciej się czyta, ale 'rama', ramy wystarczą, dalej 'z bielą pościeli w kontraście będąc' na co ten szyk przestawny, będąc w kontraście z bielą pościeli na wcześniejsze wersy nie mam pomysłu ;P, dalej już nie będę męczył, pozwolę sobie tylko zamieścić po przeróbkach Kiedyś nauczysz sie czytać z wyrazu powiek moich zmęczonych kiedyś ściśnięciem dłoni oznajmisz nadejście snów niewyśnionych wpatrzony w profil mej śpiącej twarzy nie płosząc rytmu mojego oddechu zapragniesz ująć w ramy poezji coś co dalekie jest od ,,grzechu'' czy te niesforne kosmyki włosów? (gdzieś na poduszce sen rozsypany) w kontraście będąc z bielą pościeli ...spojrzenia dotyk jest im pisany czy to ma dłoń tak zaciśnięta trzyma kurczowo rogu poduszki błądząc wraz z Toba w przestrzeni sennej przemierza leśnych odmętów dróżki Coś Cię urzeknie, coś zauroczy czekam skupiena na taką chwilę, gdy słowo ,,kiedyś'', jakże odległe ...na sennej tratwie do mnie przypłynie wszystkie komentarze są moją osobistą opinią i dotyczą wiersza, nie autora komentowanego dzieła, pozdrawiam ciepło

Taki antyk wygrzebany z pamieci po lekkim tuningu _______________ Znów przyszło mi kochać smutno i cicho uczucie złożyć na firmamencie słów niewypowiedzianych głuchych, bezimiennych na imię mi bedzie milcznie _______________ i wersja pierwotna z przed lat już paru _______________ I znów przyszło mi kochać ciebie Tak cicho i smutno znów i ponownie złożyć miłość mą na firmamencie tych słów niewypowiedzianych głuchych bezimiennych a imieniem mym będzie milczenie

podoba mi sie, im więcej razy czytam tym bardziej "pozwalam promieniom rozświetlić proch" takie przejscie między kolejnymi częsciami wiersza jakby do nich przygotowuje, jednocześnie spowalnia wiersz co nietypowo dobrze tu wychodzi. Nieoczywisty a wyrazisty. Pozdrawiam

z pewnościa długi, a to jakoś nie w mój gust, co mówię raczej by wytłumaczyć czemu może mi się nie podobać, do rymów też nie jestem przyzwyczajony przez co możę wszystkie wydają mi się wątpliwej jakości 'wyrzeka', 'wywleka'. Dalej podniosły ton służy do mówienia o rzeczach ważnych, różne rzeczy są ważne dla różnych ludzi, czyli wiersz trąci dla mnie patosem ;P, podobnie powtórzenia "Mam co poświęcić, lecz nie mam dla kogo... Mam co poświęcić, lecz nie mam dla czego... Chcę to poświęcić! Lecz nie mam dla kogo!! Chcę to poświęcić!!! Lecz nie mam dla czego!!!!" czy to aby naprawdę było konieczne, mówiłeś, iż wiersz jest stary, jak napisałbyś o sprawach tu poruszonych teraz by mnie interesowały i porównanie tego :), pozdrawiam

Dziękuję za komentarz, oj troszkę się spóźniełem ;P, ale ostatnio coś nie bywało momentów na poezję. Propozycje zmian, "tych" na "tylu", nie wiem czy konieczne jest podkreślanie ich mnogości choć żeczywiśćie uwidzacznia to trochę przekaz, hmm. Wywalenie "mu" z środkowego wersu , też o tym myślałem, jednak w języku polskim wskazuje się komu się zazdrości, inaczej brzmi to odrobinę dziwnie, w ostatnim wersie nie chcę natomiast przechodzić na formę mnogą. Jednak dwie porzednie propozycje rozważam Pozdrawiam

Bez słowa powtarzałaś odchodzę Gdy znikała kolejna część ciebie nie czułem nic prócz smutku co dotarł dopiero teraz Ja też odszedłem Całe mnie z tobą, do ciebie Nieżycie mnie w tobie __________________________ na wers ostatni nie mam pomysłu ma ktoś jakieś sugestie :) ? wersja pierwotna Niesłowem mówiłaś odchodzę Gdy widziałem powidok kolejnej części ciebie Nie czułem nic prócz smutku Co dotarł dopiero teraz Ja też odszedłem Całe mnie z tobą, do ciebie Nieżycie mnie w tobie

hmm widać nie uczyniłem przekazu dość czytelnym, na obronę mogę tylko powiedzieć iż w zamierzeniu nie miał być nadto nacechowany emocjalnością, taka forma ;P, dziękuję za komentarz, postaram się poprawić, pozdrawiam

dziękuję za komentarz, też czuję, że tracę nastrój na finiszu, może lepiej tak Więc czemu mimo tych zalet nie potrafię mu szczerze zazdrościć jego płaskiej jak blat egzystencji hmm, niepewność .. z chęcią wysłucham wszelkich propozycji pozdrawiam

Bycie stolikiem musi nieść z sobą niezaprzeczalne zalety cztery nogi, miast rąk z którymi nie wiadomo co zrobić i mimo, że nogi, to nieskore do ruchu stojące stabilnie, gdzie go potrzebują Stolik nie ma też dylematów czy być kredensem, czy może komodą od pierwszego do ostatniego dnia starczy mu być stolikiem na swoich drewnianych barkach wstrzymując przedmioty od spotkania z ziemią Więc czemu mimo tych zalet nie potrafię mu szczerze zazdrościć jego płaskiej jak blat egzystencji

pierwszy komentarz i od razu taki ;P, dziękuję za korektę i przepraszam za błąd za który nie mogę wytłumaczyć się zwykłym zmęczeniem

Szarość ociera niebo powoli zmywając ludzi, rzadkie tu drzewa, szyby w oknach ulice spływają do kanalizacyjnych studzienek i tylko ta zastałość pozostaje niewzruszona