Człowiek

Na progu wielkiej fali siedzi Polikarp, Wielką śmierć wzywa by do niej skoczyć. Na progu wielkiej fali siedzi jakiś Dziad, Ryje na głazie symbole walki z uporem. Krople wielkiej fali jak głazy niszczą taflę na dnie... Drzewa już igieł pozbawione, czują nadchodzący kres. Polikarp wpada w któryś głaz za nim Dziad. Już nie usłyszymy o nich nikt. Ja, Ty i ten lecący obok ptak.

Woda, statek, czas Nieubłaganie przez świat. A zniszczone, piękne kwiaty, Na ołtarzu pełnym bzu W tle hymn Polski. Poeta konwalię w ręku trzyma, Bez mimozy w słowa różę owija. Siedzi na krzesełeczku i tak myśli: Malwo bądź słońcem mego życia I w końcu zasypia...

Z góry dzięki za krytykę

Wyszukuję w pamięci mej jeziorze Listeczków na dnie o wieczornej porze... Patrzę moim ślepymi oczami Na otchłań mego życia chwilami... Wspominam różne słońca i ogrody Różne róże i stokroty. Dotykam je, wącham i roznoszę Niosę do ludzi, do domów im donoszę...

Nagle budzisz się, krzyczysz, Nie, to Twoja dusza krzyczy, Twoje doznania wrzeszczą. Cały spocony, zmęczony, Co Cię tak wykończyło? Czy to bieg nieustającego życia? Czy może nieukojone uczucia Twoje? Sam nie znasz odpowiedzi na myśli swoje. Czerpiesz z nich ambicje swoje, Cierpienia sączysz swoje. Przelewasz je na karty, karty życia Twego. Czy to naprawdę Ty?

Nie krzycz już, nie wołaj o pomoc, Nowy tu jesteś i mało wiesz. Ja w tym ponurym kącie siedzę od lat, W celi mojego życia. Nie płacz już, nie warto! Nic nie zmienisz... Nie widziałeś mnie tu wcześniej? Ja tu zawsze byłem, ale nie zawsze Tak zimno i ciemno tu było. Uspokój się już! Nie rozpaczaj! To nie jest koniec to dopiero początek. Rozumiesz? Kiwasz głową na tak, A nadal płaczesz, dlaczego? Nie wierzysz mi? Uwierz! Wiara czyni cuda...