ari fand

dziękuję za komentarze tym bardziej, że zamieściłam ten tekst na forum troszkę dla własnej przyjemności. nie uważam się za poetę, ( nie lubię odmieniać tego miana przez rodzaje) ale chciałam podzielić się tą prostą radością, jaką przynosi mi pisanie ps panie Tomku - przepraszam jeżeli pana uraziłam, to było odruchowo!

pisać wiersz to rodzić się na nowo ze skóry słowa i łez co krwią spływają po myśli pisać wiersz to dłoń podnieść i pozwolić by opadła na dno nieba i czas nieistotny

w moim odczuciu bardzo mocny i sugestywny tekst o lęku przed samotnością, niezrozumieniem, o tęsknocie za miłością, a może tylko jej złudzeniem gromkie brawa!!!

miało być zatracam? mam nadzieję, że nie - zataczam

jest taki pogląd, że człowiek umierając staje się nieśmiertelny właśnie dzięki trwaniu w pamięci tych, którzy pozostali. I to jest dla mnie miarą świętości.

rozpacz mnie owija szalem gęstej mgły zasypiam w niej jak zwiewny puch wciąż unoszę się nad świętą pamięć i wiatr delikatnie gładzi dłoń już strącił płatki róż jak cicho przyszła śmierć

dobra krytyka nie jest zła

mówisz że życie to poezja i czcią otaczać trzeba każde słowo a w nocy gwałcisz moją godność mówisz że miłość jest wiecznością a ona zwiędła jak niechciana róża mówisz że śmierć to dramat i nie chcesz dotknąć końca a dla mnie jest zbawieniem