bohemistyka

Patrzę na moje miasto. Całą duszą je kocham. Ranek jak zawsze cichy, Purpura na niebiosach. Podążam pustą drogą. Gonię za marzeniami. Słońce jest coraz wyżej. Oświetla dom ceglany. Wieczorem srebrne iskry Ponad dachami się szklą. Dosięgają wzrokiem serc, Co z rozradowania drżą.

Jestem niewielkim ptakiem Ze skrzydłem połamanym Który chce poszybować Gdzie będzie miłowany Pofrunąć pod firmament Do iskrzącej się gwiazdy Poświęcić się emocjom Usunąć z wnętrza drzazgi Nie chcę mieć obowiązku Wiecznego wybierania Wole łatać już zawsze Uśmiechem świat doganiać

uschnięte drzewo odradza się na nowo walcząc z cierpieniem

Wiosenne kwiaty szeptają twoje imię wiatrem muskane

Poetą nie jestem Niezbyt dobrze piszę Już usypiam w kącie Wsłuchana w dźwięk ciszy Tykanie zegara Szybko uspokaja A za ścianą szmery Świece wnet zapalam Wpatrujac się w płomień Wszystko mi umyka Już jestem gdzie indziej Powieki zamykam