Kamil Wojciechowski

kilka wersów wiersza zapisanych w drodze wybrzuszone słowa jak skorupka żółwia butelka porzucona po winie w przedziale pociągu relacji zgubnych lecz potrzebnych tanie linie emocji naciągnięte jak struny twój głos coraz dalej zanika w słuchawce rozświetlone ulice pocałunek w bramie wiele więcej myśli roztartych jak szminka na wymiętą kartkę spada resztka wczoraj zgubiona gdzieś na plantach znaleziona w głowie zdania układane w przestrzeni wagonu skrzypiącego łóżka obrazu za oknem głoski plączą język jeśli jesteś będę wersem wydrapanym kawałkiem wszechświata

Mam dziwne wrażenie, że ciężko przyjąć autorowi krytykę. Zbytnio z nią polemizuje, i w tonie jego wypowiedzi widać pewien rodzaj pretensji. A wiersz, poza tym rymem, poprawny. Jednak bez zachwytów. Poza tym cóż... chyba wypada panować nad własnym tekstem, a jeśli wkrada się niezauważony rym to nie świadczy to dobrze o piszącym. A tu przecież mamy mieć do czynienia z kimś kto coś tam osiąga. Pozdrawiam