Anna Kowalik

Trzymasz mnie tak delikatnie w dłoni jak chmurkę, która ucieka przed niebem. Kim jestem, abyś mnie kochał?, jeśli nie tą półżółkłą fotografią, na którą spoglądasz niemalże zawsze. Odpowiedź, jaką nosisz nie notuj do pamiętnika, bo o tym można zapomnieć. To proste. Gra uczuć mniejszych czy większych, a kogo to obchodzi? Jak wierzyć, skoro wiedza jest tylko dla mądrych? To wszystko staje się takie ubogie, nie do zrozumienia. Nie wystarczy wiersz, który zapiszesz w kilku strofach, bo to bez sensu. Nie mów proszę o tajemnicy swojej głębi, niech to pozostanie perłą na dnie oceanu, której nikt nie odkryje. Cichym szeptem niepewności jutra, godziną magii aktów wczoraj. Może to obudzi w Tobie pragnienie bycia tym, kim jesteś teraz.