Edith Piaf

oślepiona samotnością myśli zagubiona w kolcach traw poplątana własnym szlochem twardo stoję martwa nieudolnie usiłując oszukać moje id mierzwię wilgotne włosy ćwicząc powieki tęsknię za dotykiem iskierek i zmęczonym oddechem tyle ich było ale żaden nie był Twój obce usta wtulały się w moje kolejne obce ciało ogrzewało moją nagość a mój niemy wzrok zajęty był ciszą która rozbrzmiewała we mnie poddając się falom życia bezszelestnie płonę w zwiewnej sukni przeczesuję ciemność by dostrzec pianę z której się wynurzysz I znów się budzę Może jutro