Anneri Kamamir-Ziwa

w ciszy wieczornych smutków rozwleczona pomiędzy piekłem a niebem zawieszona w nicości, pośrodku niebytu ramionami roztaczając przestrzenie dla marzeń w pustych, bezosobowych obrazach przed zwilżonymi oczyma roztaczając krajobrazy westchnień i tęsknot w zimnej, gładkiej jak stal pościeli drżenie powiek, ciche wodospady pragnień na policzkach nicość skrzypnięcie starych drzwi mojego świata, rozpali się ogień, spłynie tęcza, osuszą deszcze zaplątane w słodkie kwiaty bzu potargane piórka wzniesie ciepły wiatr tylko Twoje oczy, oddech, dotyk dwa splątane światy porwana w podniebne tango tańczę