mario

szkli się blask... podkreśla kreskę przekreślającą ciebie odwróconego od istotnej prawdy przekreślonej linią szaro-kasamitnego refleksu połyskującego o odbitą taflę tego co istotne światło stało się ciemnnością

to była ona piękna jak poranek we mgle oczy jej przypominały rozgweieżdżone niebo ciało mej niewiasty smukłe niczym źdźbło jęczmienia kołyszace sie na wietrze wiedziałem że to ta jedyna wybrana memu sercu niemogłem oderwać odniej oczu poprostu za trudne zbbyt piękna nie osiągalny cel czułemm zew natury który mnie wzywał bym przyszedł doń i wyznał swe uczucie nie mogłem sie oprzeć zginołem śmierć z uśmiechem na twarzy rozkosz zaznanej miłości lecz czy warta miłść śmierci?