Tom Seulb

Wyleciała szczęśliwa, kropeczki już były Tak piekne, czarniutkie, tak bardzo się lśniły Leciała z uśmiechem od ucha do ucha Wnet przed jej oczami, zgadnijecie, tak mucha Śmigneła jak brzytwa, rozdarła powietrze Biedronka ruszyła wtem za nia poprędce...

Latając po łąkach zapomniała tego Że nie mając kropek trudno być kolegą Nagle wpadla do ciotki, tej co lustro miała Zobaczyć, zobaczyła, lecz także struchlała Poleciała więc szybko do swojej rodzinki Oddajcie mi kropki, bezwstydne kropinki...

opowieść będzie o biedronce lotniczce często bujającej się na zwisającej nitce biedronka siadała z samego rana obok pewnego niedużego pana niestety sięgała mu do kolana więc zazwyczaj śniadanko jadała sama ale jak już zjadła to cały dzień szalała chociaż była taka mała siadła raz przed okienkiem za którym dzieci bawiły sie dźwiękiem a że dźwięk był tak zakręcony poleciała więc w inne strony znalazłwszy się w fabryce założyła okulary na lice jednak i tu widok był niemrawy więc poleciała nad jeziorko poszukać trawy gdy upatrzyła sobie wspaniały kawałek polanki zadzwoniła po przyjaciół i zaparzyła kawki goście powoli dopisywali a na dzień dobry ją całowali całowała niemalże cała rodzinka więc biedronka zrobiła sobie drinka zrobiła też i innym biedronkom napoje z małą słomką wszyscy bawili sie do białego ranka tak że nikt nie robił sobie posłanka gdy już wszyscy się do domu zbierali biedronce przez przypadek kropki pozabierali pozabierali też szklaneczki z których pili wódeczki na to wszystko z boku patrzył chłopczyk malutki który postarał się o morał płynący z główki: robiąc imprezke dla przyjaciół biedroneczki zatroszcz się o plastikowe kubeczki...