Jan Staw

Patrzysz mi w oczy i płynie jasna myśl przez moje serce słyszę szelest światła kołyszącego się pomiędzy naszymi źrenicami nic nie ukrywają niczego się nie boją nikomu nie powiedzą tylko nas uwolnią z ciemności przeniosą przez puste miejsca cicho otworzą szklane drzwi nowego domu który zbudowałaś w swoim sercu. Będziemy tam czytać wiersze.

Drzewa w twoim ogrodzie rozmawiają o twojej nieobecności niebo nad gruszą uśmiecha się bo widzi każdy twój krok cienie ptaków na murze tańczą a złote wróble znikają w słońcu kwiaty przeglądają się w trawie nieobecność w podróży nie wiedzą że to co widzą nie istnieje znikło dotknięte światłem Zobaczyć możesz tylko to czego nie widziałeś jeszcze.

Pomiędzy naszymi ciałami sen przeźroczysty jak niebo. Pomiędzy naszymi ustami gwiazdy biegną przez powietrze jak słowa dotykają naszych ciał i słowa uczą się siebie. Odgadują każde spojrzenie milczą w zagłębieniu dłoni bawią się światłem kołyszącym twoje piersi. Ich promienie przenikają przez nasze ciała nasze usta nasze słowa piją odległość połykają nieobecność uczą nas wieczności