Camille K

Dostajemy tę samą porcję tlenu Dotykamy tego samego kawałka ziemii Równi światu, różni sobie Dzieli tylko przestrzeń między spojrzeniami

Jesteś już skończona Zapięta na ostatni guzik Masz komplet Nie należy grymasić Za mało? Za dużo? Masz komplet Niewdzięczni nie widzą nieba

Pod kopułą marzeń, skrywanych snów magią purpury usypanych do nich dróg niewinny tupot małych stóp niesie echo do zagajników traw, gdzie rozwiewa wzniesiony z piasku gmach.

Zerwą kiedyś sznury, którymi dusza spętana krzyczy Kostki lodu zamienią w ciepłe łzy Oddalą krwawe potwory sprawujące straż Szarościom dodadzą blask Zasypią drogi, oświetlą cele Białe motyle zakryją puste miejsca pozostawiając cichy ślad