Psioro

Nie bój nic, będzie dobrze. Przynajmniej prubujesz, napewno nie jest żle. Nie obraź sie, ale wygląda mi to na tekst człowieka, który w życiu nie brał się za pisanie, i kiedy się zakochał to po prostu chciał opisać swoje marzenia. Wielu tak zaczynało, i z czasem niektórzy kończyli z naprawdę dobrymi wynikami. powiem tylko ćwicz dalej. Pokładam w tobie nadzieję.

mnie również się podoba, ciekawa wizja

dziękuję, ale daleko do doskonałości

Powoli opada jedna powieka, za nią druga, zamykasz oczy, co widzisz? Ciemność? Kobietę? Mężczyznę? Wspomnienie? Może coś całkiem innego? I tak nie uda mi się zgadnąć. Pozwól, że w zamian ja opowiem ci, co widzę pod moimi powiekami. Zawsze przed snem, przy zadumie, a nawet przy mrugnięciu powraca ten sam obraz: łąka, bezkresne morze trawy. Stoję sobie na jakimś wzgórzu i widzę ją całą, pośrodku stoi drzewo, samotny, olbrzymi rozłożysty dąb, akurat jest zachód słońca i wielka tarcza powoli chowa się za liśćmi, pada długi cień. Piękny widok prawda? Ileż w tym czaru, takiej czystej, nieskalanej niczym natury. Ale zaczekaj, to nie jest takie wspaniale, pod tym samotnym dębem jest usypany samotny kopczyk, obłożony dookoła kamieniami. Na nim wbity samotny krzyż. O tak, krzyż jest bardzo samotny, nawet wtedy, gdy jest między innymi takimi jak on. Każdy skrywa jakiś sekret, pod każdym leży osobna historia. Zapewne powiesz, że teraz to dopiero jest wspaniałe, pełne smutnego romantyzmu. Czytaj dalej. To moja wizja, więc wiem kto tam spoczywa, znam historię ukrytą pod krzyżem. Parę metrów pod kamieniami ziemia otula delikatną twarz, przytula się do włosów, i okrywa całe ciało. Ona nie żyje. Czy zdajesz sobie sprawę z istoty śmierci? Jak często odchodzi ktoś, dla kogo się żyje? Śmierć polega na zatrzymaniu procesów życiowych, min. akcji serca – durna formułka, śmierć polega na zerwaniu kontaktu ze wszystkimi, do osoby martwej można mówić, ale nigdy nie doczekasz się odpowiedzi. Wiesz jak to jest mówić do kogoś, kto cię nawet nie słyszy, nie widzi twoich łez? Najgorsze jest to, że przypominają się wszystkie chwile, chwile, które wcale nie miały być ostatnimi, których nie poddało się należytej kontemplacji. Wróćmy do drzewa, pamiętasz je jeszcze? Łąkę? Grób? Wciąż tam są, Ja o nich wiem. Zastanawia mnie tylko, dlaczego nimfa umarła, jak to w ogóle możliwe? Młoda bogini odeszła, to stało się dokładnie tam gdzie leży, w tym samym miejscu. Wiedziała o tym, co się stanie, ale nie powiedziała. To wyglądało tak jak by zasnęła. Tam na górze ktoś popełnił błąd, jej boska dusza otrzymała zaledwie ludzkie ciało, i to z defektem. Nie żyła długo, ale swoim życiem pociągnęła za sobą inne. Tak, mnie. I teraz wcale nie mam zamkniętych oczu. Stoję i widzę dokładnie to, co ci opisuję, tylko jeszcze nie wiem, po co. Może ku przestrodze? Jako kolejny przykład, na to, iż miłość może zabić? Mam nadzieję, że ludzie dojdą do rozumu i wymyślą jakąś szczepionkę przeciwko tej cholernej chorobie. Ja już tego nie doczekam. Jeśli znajdziesz moje zapiski to przekaż je dalej… ku przestrodze. Mam coś do zrobienia, w dłoni czuję kojący chłód małej buteleczki z zielonym płynem. Skondensowana ulga.

Dziękuję za rady. Niestety, a może na szczęście piszę tylko jak jestem naprawdę podłamany, poza tym nie wszystkie myśli umiem lub zdążę zapisać. Przepraszam za błędy, Word nie zawsze wszystko wyłapie, a ja nie jestem orłem w tej dziedzinie, wszystkie zauważone poprawiłem, jakby jeszcze ktoś jakieś dostrzegł to niech da znać. To był mój debiut w dzedzinie publikajcji moich opowiadań, cieszę się że nie było tak źle.

NIEZAPOMNIANA Będziemy siedzieć naprzeciw siebie okryci mrocznym całunem ciemnoœci, beznamiętnie adorować swoje twarze, widzšc je jedynie w naszej wyobraŸni, przywołujšc obrazy zapisane głęboko w naszej pamięci i rozpamiętywać wydarzenia, które nigdy nie miały miejsca. Siedzimy i marzymy. Tylko tyle na pozostało. Jak bezwolne maszyny robimy, to co nam każš, nie zastanawiajšc się nad tym. Jedynie czasami oddajemy się chwili kontemplacji, aby zaraz po tym znów utonšć w nawale naszych zajęć i nie rozpamiętywać tych „absurdalnych” myœli. Dzisiaj znów siedzimy naprzeciw siebie. Dwóch młodych mężczyzn wyglšdajšcych i myœlšcych tak samo. Ja i moje odbicie. Uœmiecham się do niego, a on zwraca mi mój uœmiech w takiej samej formie, w jakiej został mu ofiarowany. Tylko on się do mnie uœmiecha. W otaczajšcej mnie ciemnoœci tylko on mi towarzyszy, JEJ już nie ma. ONA. Kim dla mnie była? Do dzisiaj się nad tym zastanawiam. Siedzę przed lustrem i „rozpamiętuje wydarzenia, które nigdy nie mały miejsca” – marzę. Marzę, bo tylko to mi pozostało. Marzę o niej, o sobie… o nas. Marzę, że jestem szczęœliwy. Tak jak kiedyœ mogłem być…, że mam nadzieję i jestem poddawany słodkim torturom oczekiwania na niš. Siedzę. Multum wyimaginowanych obrazów przebiega przez mojš głowę, oprócz obrazów sš jeszcze uczucia, je też mogę sobie wyobrazić, jednakże sš to zwykłe cienie tego, co mógłbym przeżywać. Byłem tam. Byłem w raju. Nie był to raj wyobrażony sobie przez wielu ludzi, ONA była moim rajem. Mogła mi zastšpić wszystko. Ale teraz nic nie jest w stanie zastšpić mi JEJ. Œniłem zapominajšc o tym, że każdy sen œniony zbyt długo zamienia się w koszmar, a z takowego budzimy się z krzykiem. Moje przebudzenie było straszne. Ze snu, w którym był mi bardzo dobrze przeszedłem do czegoœ, czego koszmarem nie można było nazwać – do rzeczywistoœci. Chcę znowu zasnšć. Snem wiecznym. Jutro znów tu wrócę. W tej chwili tylko to mi pozostało. Jedyne miejsce, do którego chcę się udać, nie wiem, po co. Stoję i wpatruję się tępo w miejsce jej spoczynku: kwadratowy nagrobek z jakimœ banalnym wierszykiem o pamięci. To wszystko. Nie widziałem jak jš chowali zresztš nie wiem czy bym to wytrzymał, te wszystkie mowy o tym, jaka była wygłaszane przez ludzi, którzy nie mieli o niej pojęcia. Nieeee, nie dałbym rady. Zresztš nie byłem zbytnio lubiany przez jej rodzinę, nie ucieszyliby się gdybym przyszedł, zawsze uważany byłem raczej za zagrożenie dla ich córki i przeze mnie „tak to się skończyło”. Nic nie wiedzš. W dzień jej pogrzebu urżnšłem się do nieprzytomnoœci, w niektórych sytuacjach alkohol jest jak tlen, pozwala zapomnieć. Zatracić się w wyimaginowanej rzeczywistoœci. To było mi potrzebne. Wtedy i dzisiaj. Teraz targajš mnš mieszane uczucia, z jednej strony chcę o niej zapomnieć, znaleŸć ukojenie. Z drugiej kocham jš i tęsknie za jakimkolwiek kontaktem. W tej chwili patrzę tępo na miejsce gdzie leży. Parę metrów pod ziemiš spoczywajš szczštki anioła. Jak to, przecież anioły nie umierajš, kto mógł jej to zrobić? Chłodny wiatr pełznie po moich plecach, przechodzi mnie dreszcz, przypominam sobie takš noc jak ta. Zaduszki. Poznałem jš wtedy. Siedziała po turecku na murku jakiegoœ grobu. Miała puszczonš głowę i wiatr rozwiewał jej długie czarne włosy. Gdy jš zobaczyłem tak siedzšcš w œwietle zniczy nie było w tym momencie niczego na œwiecie, do czego mógłbym jš porównać. Było już doœć póŸno, więc nieco zdziwiło mnie, że jeszcze ktoœ oprócz mnie jest na cmentarzu, ale nie œmiałem do niej podejœć w obawie żeby nie zburzyć tego wspaniałego widoku. Siadłem na grobie nie daleko tak, że mogłem jš widzieć i upajałem się jej pięknem. Zauważyła mnie po chwili i uœmiechnęła się. Nie wiedziałem, co ze sobš zrobić. Wstałem i podszedłem do niej. Nie pamiętam teraz, co powiedziałem, o czym rozmawialiœmy. Wiem tylko, że z bliższa była jeszcze piękniejsza. Nie mogłem oderwać od niej wzroku. Spędziliœmy ze sobš doœć dużo czasu. Ile? Nie pamiętam. Zaczęliœmy się spotykać. Pamiętam wszystko, pierwszy pocałunek, pierwsze pieszczoty, pamiętam jej ciało, każdy nawet najmniejszy kawałeczek. Ale to, co pamiętam o niej nie zastšpi mi jej. To zdarzyło się w ciepły majowy wieczór. Siedzieliœmy razem, w naszych żyłach płynęła morfina rozcieńczona w alkoholu. To właœnie, dlatego jej rodzice za mnš nie przepadali. Nie wiedzieli na pewno, ale chyba podejrzewali, że razem bierzemy. Nie sšdzili tylko, że to ona pierwsza zaproponowała. Często po narkotykach zajmowaliœmy się sobš bardzo skrupulatnie. Morfina mieszała się z endorfinš – łudzšco podobnym do morfiny hormonem rozkoszy dajšc w efekcie piorunujšcš mieszankę. Nic nie zastšpi uczucia orgazmu po tym. W naszym przypadku był jeszcze jeden czynnik, jeszcze jeden hormon – dopamina. Zwišzek chemiczny, którego brak w organizmie powoduje chorobę Alzheimera a zwiększone stężenie wywołuje uczucie okreœlane przez ludzi jako miłoœć. Wszystkiego tego dowiedziałem się od niej, była bardzo mšdra. Nie raz rozmawialiœmy o skomplikowanych rzeczach. Lubiła eksperymentować ze swojš podœwiadomoœciš, mówiła, że chce spróbować wszystkich narkotyków. Szkoda, że nie dane było jej tego zrobić. Koniec przyszedł niespodziewanie. Szliœmy na cmentarz, było to nasze ulubione miejsce, zawsze tam TO robiliœmy. Nagle zaczęła uciekać, nie wiem, przed czym, pewnie pobudzona przez narkotyk wyobraŸnia podsunęła coœ przed jej oczy. W każdym razie wybiegła na ulice, nie zauważyła najeżdżajšcej ciężarówki… Nie pamiętam, co zrobiłem, gdy to zobaczyłem, podbiegłem do niej czy uciekłem? W tej chwili ciężko mi to stwierdzić. Znaleziono jš następnego dnia na ulicy. W jej krwi wykryto morfinę. Oczywiœcie podejrzenie padło na mnie, że zmusiłem jš do narkotyzowania się ze mnš. Nie interesowało mnie to, nic mnie nie interesowało. Kręciłem się wogóle nie myœlšc. Pobiłem pierwszego napotkanego dilera. Pozbyłem się wszystkich narkotyków, jakie miałem w domu. W dzień jej pogrzebu planowałem zapić się na œmierć, odczuwałem wstręt tylko do dragów, alkohol pomagał. Nie udało mi się. Pozostałem w bólu. Tak to trwa do dzisiaj. Po raz kolejny stoję nad jej grobem. W kieszeni jak zawsze czuję chłodnš stal, ale nie mogę jej użyć, zbyt się boję. Zbyt boję się sprawić sobie ulgę, czy to nie ironiczne? Kiedyœ to zrobię, ale jeszcze nie dzisiaj. Przymykam oczy starajšc się wraz z nimi zamknšć ból w moim sercu. Obracam się i odchodzę. Do mojego lustra. Na jak długo?