Perełka

Życie jest wiatrem, Który roznosi kwiaty po ziemi, Słońce, ciepłem, którego każdy potrzebuje A ludzkie serce, jak księżyc Potrzebuje blasku słońca i zapachu kwiatów

Strumienie deszczu łykane Szeleszczą drzemiąc uśmiechem Świergot ptaków wiosennych Grzmot burzy, błyski pokoju Zapamiętale przypominają o sobie Chodnikiem pan idzie, samotny W kapeluszu z żałoby utkanym Przykrywa mu duszę nieskalaną Jego cień zabłąkany, nieosfojony Strugi deszczu łyka pan Ostrym przełykiem zagląda do studni Pani, gdzieś w oddali też idzie Z parasolem w ręku I plącze drzewa o liście Jego smutne oczy i jej bezsenne powieki Zlewają się w jedno morze miłości Coraz to bardziej żałosne I coraz to bardziej kwitnące On tonie w kałużach, ona śpiewa O deszczu spokojnie On chce dotknąć jej dłoni Ona klaszcze nad jego duszą Teraz już razem tak sobie mokną Bo deszcz i jakoś mniej pada Strumykiem rozkoszy żyją dla siebie Ona jest życiem, on darem z niebios.