Asinus Asinorum

Ludzie tkający arrasy swych marzeń Z nićmi wplatają w nie trud i nadzieję; Pragnień żelazo, co nie zardzewieje, Hartują w kuźni żywota pożarze. A jednak bywa, iż wskutek wydarzeń Metal się kruszy, tkanina płowieje. Gdy wicher smutku ich wiarę rozwieje, Szczęście się zdaje być tylko mirażem. Spraw, Panie Boże, abyśmy pojęli My - tkacze bytu i losu kowale, Iż gorycz musi przeplatać gobelin Oraz przenikać wykute metale. Życia istotą jest wytrwać w cierpieniu. Przecząc bólowi, przeczymy istnieniu.