To byl niezwykły dzień... Dlaczego ? Toć nie słyszałeś jeszcze opowieści o demonie w Złotym Mieście?
Miałam nawet, heh, "przyjemność" rozmawiać z tym potworem w cztery oczy, nigdy nie zapomnę tej jego paskudnej twarzy. Nadal śni mi się po nocach ON i te jego mroczne królestwo.
Może zacznę od początku bo widze całkiem zielony jesteś. Nie wierzę że naprawdę nic nie slyszałeś...
Dzień jak co dzień. Zapłaciłam karczmarzowi za nocleg i usiadłam w karczmie by spamiętać czary i pożywić się. Jednak coś mi nie pasowało... był zbyt wielki ruch w gospodzie, zbyt wiele ludzi kręciło się wokoło. Co chwila ktoś wbiegał i wybiegał z karczmy. Straszny przeciąg zrobili hmm a moze to nie był przeciąg... tak tak to za oknem wiał strasznie silny wiatr, słychać było pioruny. Wyjrzałam przez okno... grzmiało i błyskało wszędzie. Ludzie na ulicy biegali w popłochu. W oczach młodziutkiego elfa widziałam strach, pytam więc co się stało ?
Ten mi na to - 'Demon ! Demon w Arras !'.
Przez chwile zabrakło mi tchu w piersiach... przez uszy obił mi się potworny krzyk, jedyne co zrozumiałam to 'śmietnisko'. A ze znam tą mieścinę jak własną kieszen, zabrałam modlitewnik pod pache i co sił pobiegłam w te śmierdzące odludzie.
Gdy dotarałam na śmietnisko moim oczom ukazał się wielki ciemny stwór. Rozmawiał z jakimś wojownikiem, więc stwierdziłam - no niegroźny, a wręcz chętny do rozmowy. Podeszłam.. kiedy spojrzał miałam ochote uciekać, ale nieee ścisnełąm tylko mocniej młot w dłoni.
Emocje były tak silne, ze nawet nie pamietam jak dokladniej w mojej krasnoludzkiej dłoni znalazła się kostka do gry... ah no tak ON mi ją dał. Ale co za czort mnie podkusił by zacząc z nim grę? nie wiem... Wiem tylko, ze na tablicy wypisane były reguły. Wyrzuce 1. Czeka mnie nagroda, 6 sakiewka pełna monet. Lecz gdy wyrzucę inną cyfre... czeka mnie śmierć... Chciałam wyrzucić tą kostkę i uciekać ile sił w nogach, ale wokoło zbierało się coraz więcej gapiów. Pomyślałam - raz kozie śmierć. Niech Incarus ma mnie w swojej opiece... Zamknęłam oczy i rzuciłam kostką. Otworzyłam jedno oko, spoglądam na kostkę - 2 - , otworzyłam oko drugie ehh na pewno -2-. Już nie żyję? Niee czuję jak pot spływa mi po czole, żyje ! Myślałam, że ziemia rozstąpi mi się pod nogami, albo jeden z tych szalejących piorunów trafi prosto w me serce, ale ja żyłam... Demon leniwie spojrzał na kostke, ja stałam jak wryta, nogi miałam miękkie... Widziałam tylko coraz szerszy uśmiech na obleśnej twarzy demona. Dwójka - mówi, już nie żyjesz ! podniósł swoją wielką broń i wycelował we mnie. Miałam wielkie szczęście, nie mam pojęcia jakim cudem ale udało mi się uciec! W koło było juz pełno chetnych do walki poszukiwaczy przygód, głupcy prosili demona o kostkę by poddać swoje życie próbie szczęscia. Nie wiem ilu ich było, ale słyszałam nie jeden ryk bólu od śmiertelnego ciosu poczwary. Z ciekawości przeciskałam się przez tłum by zobaczyć jak następny odważny wojownik umiera z jego ręki. Jednak szybko zrezygnowałam z obserwacji gry. Demon zauważył moją obecność, me życie powinno należeć do niego ! Demon zaatakował mnie ponownie, ledwo co uszłam z tego z życiem. Schowałam się bezpiecznie w karczmie.
Nie długo jednak odpoczywałam. Z ulicy zaczęły dobiegać odgłosy wzywające do walki. Wybiegłam na ulice, zgrupowałam się z innymi wojownikami by walczyć o nasze miasto.
Walka była ciężka. Nie raz musieliśmy uciekać. Nie jeden z nas zginął. Ale po wielu godzinach wysłaliśmy demona spowrotem tam gdzie jego miejsce. A przynajmniej tak mi się wtedy wydawało.
Po wygranej walce wszyscy zasiedli w karczmie by odpocząć, napić się piwa i podzielić łupami. Ja wraz z nimi. Siedziałam spokojnie w kącie przysłuchując się barbarzyńskim kłótniom mężczyzn o łupy.
Minął spory kawał czasu, za oknem było juz widno i pogodnie. Nic nie zapowiadało tego, co miałam przeżyć za chwilę...
Akurat wyjmowałam moj skórzany bukłak by napić się wody, gdy poczułam dziwną siłę porywającą mnie gdzieś... Kiedy świat przestał wirować i mogłam się już spokojnie rozejrzeć znowu zaparło mi dech w piersiach. Powtórnie stanełam oczy w oczy z demonem! Przywitał mnie tym swoim szyderczym uśmiechem. Mowił coś, ale to do mnie nie dochodziło, wokoło widziałam pełno zjaw, demonów takich jak on... Oprzytomniałam dopiero gdy z jego ust wydobyły się słowa : 'Masz coś co należy do mnie ! Twoje życie !'. Serce stanęło mi w gardle, czułam okropny ból w piersiach. Nie potrafiłam wydusić z siebie słowa. Czułam jak życie ze mnie odchodzi, jak powiekszają się moje rany. Wydusiłam z siebie tyko słowa proszące o litość, prosiłam go by wysłał mnie spowrotem na ziemię, abym mogła dalej żyć. Widziałam cieszył się na widok mojego cierpienia, męczył mnie pytaniami. Po co chcesz życ? Dla kogo? Co na ziemi masz do zrobienia? O Incarusie, tysiące myśli przechodziły mi przez głowę, nie potrafiłam zebrać mysli i jeszcze ten okropny ból. W koncu udało mi się wykrzyczeć : "Dla syna!" Nagle moje rany zniknęły a ja przez chwile czułam się jak nowo narodzona. Jednak to mu nie starczało, miałam podać inne powody. Chyba do bólu juz się przyzwyczaiłam, bo mimo tego że znowu czułam ten sam ból, coraz silniejszy, coraz bardziej wysysający mi życie, potrafiłam już podać tysiące powodów dlaczego chce życ, walczyć i radować się życiem na ziemi. Zaczęłam wymieniać demonowi te powody. Wspomniałam o tym ze chcę poznać świat, chcę wojować ze swoimi przyjaciółmi i wspierać ich w walce. Przez głowę przelatywały mi wspólne wyprawy i wojny. Czułam że wiele jeszcze przedemną nie stoczonych bitew, wiedziałam że na powierzchni czekają na mnie przyjaciele. Nie chciałam umierać. Wolałabym skonać na polu walki u boku moich najlepszych wojownikow niż tu w tej ciemnej krainie pełnej śmierdzącej cieczy i czerwonych oczu demonow.
Nie wiem czy tą poczwarę ruszyły moje argumenty, czy może stwierdziła że dość się już mną nabawiła... Nim się obejrzałam stałam obok tak dobrze znanej mi fontanny w tym pięknym Złotym Mieście zwanym Arras.
Słyszałam, ze demonowi nadal mało było przelanej krwii. Poszukiwacze przygód stoczyli z nim następną wojnę, ja nie miałam już sił wędrować z nimi. Po niedługim czasie usłyszałam tylko, ze walke przegraliśmy. Poległo wielu wspaniałych wojowników a demon wrocił do swojego królestwa by odnowić swe siły by kiedyś znów powrocić na ziemię i przelać krew niewinnych.
Despena, Strażniczka Ładu
Rok 80 Ery Smiertelnikow, Arras
